MeTZelf pleit voor een systeem waarbij mensen die niet thuis of zelfstandig kunnen wonen opgevangen worden in gezinnen. Een dergelijk systeem, geënt op de pleegzorg voor minderjarigen, zou o.a. de volgende voordelen hebben:
- Individuele, persoonlijke zorg in huiselijke omgeving;
- Vaste verzorgers;
- Geen of minder medicalisering;
- Relatief goedkoper.
2 opmerkingen:
nog mee voordelen: ziekte en zieke wordt niet buiten de maatschappij geplaatst
zieke kan mee functioneren in gezin (is nooit helemaal ziek)
Maar een zorgbehoevende in huis nemen heeft ook kennelijk zijn beperkingen: waarom zouden er anders wachtlijsten zijn voor bejaardenhuizen? En hoe staat het met de overbelasting van mantelzorgers? Het systeem zou dan wel moeten voorzien in een soort beloning/vergoeding.
Wat betreft het minder medicaliseren: hoop doet leven, maar warom zouden die gezinnen anders zijn dan de instellingen nu? Waarom zouden zij niet geloven in pilletjes die goed zijn voor Pietje die stemmen hoort? Is het idee dat Pietje in het gezin minder stemmen hoort? En het gevaar bestaat ook dat er bij het ontwerpen en invoeren van het systeem een raad van toezicht wordt geconstrueerd, die dan vlijtig gaat controleren of er wel volgens de juiste medische inzichten wordt gehandeld.
eerst toch maar verovering van de hearts en minds van verzorgers en verzorgenden, van iedereen eigenlijk dus.
Inez
“Maar een zorgbehoevende in huis nemen heeft ook
kennelijk zijn beperkingen: waarom zouden er anders wachtlijsten zijn
voor bejaardenhuizen?”
Uiteraard zal niet iedereen ervoor geschikt zijn.
“En hoe staat het met de overbelasting van mantelzorgers?”
Het zou hier gaan om primaire verzorgers, die natuurlijk wel geschikt moeten zijn, er zin in hebben, niet tegelijkertijd te veel andere verantwoordelijkheden hebben, en steun krijgen van familie en omgeving.
Trouwens, ook in zorginstellingen raken verzorgers overbelast. Die noemen zich dan “overspannen”.
“Het systeem zou dan wel moeten voorzien in een soort beloning/vergoeding.”
Zeker, dat krijgen pleegouders ook.
“Wat betreft het minder medicaliseren: hoop doet leven, maar warom zouden die gezinnen anders zijn dan de instellingen
nu?”
Dat is natuurlijk waar. Het geloof in pillen is zeer algemeen. Maar in
instellingen komt daarbij dat er gediplomeerde artsen en
verpleegkundigen werken. Zij hebben “ervoor geleerd”. M.a.w., zij
ontlenen hun beroepseigenwaarde aan het voorschrijven en uitdelen van pillen en prikken. Zonder die medicalisering zouden zij zich verlaagd voelen tot oppassers, waar dit artikel om ging. Op die beroepstrots weten de farmaceuten weer handig in te spelen.
Bovendien komt veel drogering in plaats van aandacht. Zo zie je in
instellingen bijvoorbeeld dat ’s nachts alle bewoners routinematig gedrogeerd worden omdat dan minder personeel aanwezig is. Of als er een vervelende gebeurtenis op de afdeling is geweest, krijgen alle bewoners extra pillen in plaats van met aandacht de tent weer rustig te krijgen.
En nog een factor die medicalisering bevordert, niet te geloven, maar zo werkt het écht in Nederland: Er móét “behandeld” worden, omdat anders de AWBZ minder uitkeert. Geen instelling neemt genoegen met minder dan het maximum.
Overigens is geen systeem perfect. Ook bij kinderen zien we dat de meeste pleeggezinnen prima functioneren, maar er zitten altijd wel een paar rotte appels tussen.
Helemaal ideaal zou natuurlijk zijn wanneer de familie van de zorgbehoevende kan kiezen tussen verschillende opties.
Een reactie posten