Volgens de ooggetuige van de reddingsactie had de stiefdochter gezondheidsproblemen.

We weten natuurlijk niet of dit waar is, en zo ja, wat die problemen zijn en welke middelen zijn voorgeschreven. Wel blijkt dat de lijst van "geneesmiddelen" op recept die kunnen leiden tot agressie steeds langer groeit, en niet beperkt zijn tot psychofarmaca. Zo blijken bijvoorbeeld zelfs statines, die voorgeschreven worden tegen hoge cholesterol, te kunnen leiden tot agressief gedrag, vooral bij vrouwen.

Hersenonderzoek stemt óók tot nuchterheid. „In de psychiatrie heeft het nog relatief weinig opgeleverd.”

Het heeft helemaal niets opgeleverd, ook niet in andere specialismen.

Het binnendringen van de (pseudo)medische wetenschap in het rechtssysteem leidt tot onrecht.

Zie ook deze film over DNA.

De wachttijden in de gesloten jeugdpsychiatrie – de zorg die Noa nodig had volgens haar ouders – zijn opgelopen tot maanden, soms anderhalf jaar.

De gesloten jeugdpsychiatrie zou het nog erger hebben gemaakt.

„Niets bijzonders mevrouw” zei haar arts. „Gewoon een kliertje. Nee, echt, verder onderzoek is niet nodig.”

Dit is een zeer tragisch verhaal. Begrijpelijk is de dochter boos. En toch is er een andere kant aan het verhaal.

Er wordt zeer veel onnodig onderzocht en behandeld. Naast de kosten daarvan, die bijdragen dat de geneeskunde onbetaalbaar wordt, schaadt het de gezondheid.

Maar hoe kan een arts weten of een knobbeltje wel of niet kwaadaardig zal blijken? Niet alleen is dat met het blote oog niet te zien, maar ook de eventuele onderzoeken kunnen dat niet eenduidig bepalen. Wellicht groeit het knobbeltje zo langzaam dat de patiënt er nooit last van zal hebben? Geneeskunde is geen exacte wetenschap. De arts is niet helderziend. Laboratoriumuitslagen en Röntgenfoto's zeggen niet altijd alles.

Juist om gevallen zoals in dit artikel omschreven te voorkomen neigen artsen eerder om te veel te doen dan te weinig. Wanneer een arts te veel doet, wordt het niet gemerkt en wordt er niet over geklaagd. En toch betalen we met z'n allen de rekening.

Het blijven moeilijke overwegingen zonder pasklare oplossingen. En juist daarom vinden wij bij MeTZelf dat de patiënt medisch onderlegd hoort te zijn en over zichzelf zou moeten kunnen beslissen.

Ommenaar liep zondag weg uit het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.

,,Het is wel opmerkelijk dat iemand wegloopt uit een ziekenhuis."
Niet als het de afdeling psychiatrie is.

[Een] politiewoordvoerder laat weten dat Brunnink niet afhankelijk is van medicatie.
Gelukkig. Als hij niet was weggelopen, was hij dat snel wel geworden.

Ben jij de Ommenaar waar dit bericht over gaat? Als je hulp nodig hebt, neem contact met ons op. Wij zullen dit niet doorgeven aan de politie.

Dan schiet zijn schoondochter te hulp. Zij is verpleeghuisarts en benadert een van haar vroegere hoogleraren.

Wil je behoorlijk behandeld worden in de zorg? Zorg dat je arts bent of een arts in de naaste familie hebt.

Bij de verzekeringsarts wordt er eindelijk naar ze geluisterd.

Nogal ongeloofwaardig, met een tekort van 180 artsen.

Op die manier kunnen verzekeringsartsen meer tijd overhouden voor waar het ze echt om gaat, zegt hij: hun cliënten.
Dat zou hij willen geloven, maar een UWV-arts is een poortwachter en niet een welkomstcomité. Wat niet wil zeggen dat ze allemaal akelig zijn maar het neemt niet weg wiens brood zij eten diens enz.

Of het overlijden van Amber en Eva te voorkomen was geweest kunnen wij niet oordelen. Maar op de onmacht van de ouders tegenover de machtige muur die de medisch orde is, moeten we iets bedenken.

Eigenlijk ligt het aan ons, de burgers. Waarom staan wij niet massaal op het Malieveld het gras te vertrappen uit protest tegen het over de balk gooien van onze belastingcenten aan onzinonderzoeken?

De kwestie verwarde personen

Naar een andere benadering van onbegrepen gedrag

door Bauke Koekkoek

2019

Recensie van Mira de Vries

In de hype en hysterie rond "verwarde" personen is de heldere stem van Koekkoek een verademing.

De indruk bij het publiek en in de media is dat vanwege bezuinigingen er steeds meer verwarde mensen op straat bivakkeren. Aan die perceptie draagt bij dat rond de tijd dat de overheid besloot zorgbedden te verminderen, de politie begon met bijhouden van meldingen over verwarde personen. De betekenis van het begrip "verward" wordt door de politie zelf ingevuld.

Het aantal meldingen is sinds het begin van het bijhouden inderdaad gestegen, maar dat betekent niet dat het aantal personen is gestegen. Het aantal meldingen geeft ook niet weer wat er aan de hand is. Meldingen over mensen die een strafbaar feit (bv moord) hebben gepleegd zijn niet inbegrepen bij deze categorie. Wel meldingen die gemaakt worden uit bezorgdheid of vanwege overlast. Ook komen er meldingen van personeel in (gesloten) zorginstellingen waar de gemelde persoon opgenomen is. Maar liefst 30% van de meldingen zijn afkomstig van de verwarde persoon zélf. Deze statistieken passen niet in het beeld van gevaarlijke gekken die op straat rond lopen vanwege gebrek aan bedden in instellingen. Dat het aantal meldingen bij de politie stijgt kan deels verklaard worden door het wegvallen van andere meldpunten.

Tegenover de stijging van het aantal meldingen over verwarde personen is een daling van aangiften van misdrijven. Het budget voor veiligheid is kleiner dan dat voor zorg. Koekkoek lijkt dit mee te delen zonder te suggereren dat er een verschuiving plaatsvindt. Wordt wat vroeger met criminaliteit werd geassocieerd nu geregistreerd als verwardheid?

Mensen die de stempel verward krijgen hebben moeite met leven, bv vanwege gebrek aan geld, warmte, sociale handigheid, cognitieve slimheid of een netwerk, zegt Koekkoek. Het tekort aan sociale huurwoningen draagt hieraan bij. Als je nog niet verward bent wanneer je dakloos raakt, dan word je het wel. Hij merkt wrang op dat één jaar in een kliniek ongeveer hetzelfde kost als zestig jaar huurtoeslag.

De mensen waarover gemeld wordt hebben uiteenlopende behoeften. Soms is een gesprekje of korte handeling voldoende. In andere gevallen is blijvende ondersteuning van praktische aard nodig. De professionals die ingeschakeld worden kunnen deze lichte vormen van zorg meestal niet bieden. Ze gaan er niet over of kunnen zich niet inleven in de beleveniswereld van de gemelde persoon. Dit leidt tot escalatie: de lagere professional verwijst door naar een hogere professional. Het proces gaat door tot de gemelde, in een traject van jaren, terecht komt bij de meest zware vorm van zorg met ingrijpende behandelingen waaronder isolatie, fixatie en gedwongen medicatie. Vooral bij jongeren leiden de dwangmaatregelen tot agressie. Het eindstation is de duurste vorm van zorg met de laagste kwaliteit van leven voor de gemelde, met slechts zeer geringe kans ooit terug te keren in de maatschappij. Zo ver zou het niet hoeven te komen als aan het begin van het traject de hulp die echt nodig was zou zijn geboden in plaats van de "hulp" die valt binnen de expertisegebieden van de ingeroepen professionals, stelt hij.

Ongehinderd door onwetendheid over wie de verwarde personen zijn, wat zij wel of niet nodig hebben en de spraakverwarring tussen professionals, wordt de perceptie van het probleem door belangengroepen aangegrepen voor eigen doelen. Beroepsverenigingen lobbyen zich suf voor meer salaris en macht.

Opeenvolgende kabinetten, links en rechts, breken hun hoofd over de balans tussen solidariteit en zelfregie. In de jaren '50 sprak de politiek van "particulier initiatief." In de jaren '60 was het "verantwoordelijk burgerschap." In de jaren '80 sprak de politiek van een "zorgzame samenleving" en vanaf 2010 over een "participatiemaatschappij." Ondanks de retoriek groeit de publieke sector altijd. De huidige zogenaamde markt wordt sterk gereguleerd door allerlei instanties en noodremmen. Van concurrentie tussen instellingen is geen sprake. Verre van verwarde personen van elkaar af te snoepen, gooien ze ze liever bij elkaar over de schutting.

Overheidsbeleid heeft onvoorziene neveneffecten en werkt zelfs averechts. Een voorbeeld is de WAO, bedoeld voor mensen die vanwege langdurige ziekte of invaliditeit niet meer kunnen werken. In de praktijk is het vooral een oplossing geworden voor arbeidsconflicten.

De verwachtingen die het brede publiek heeft van de GGZ zijn te hoog. De beroepsgroepen dragen zelf bij aan deze irreële verwachtingen. De meest effectieve hulpverleners zijn niet degenen met de meeste opleiding, langste ervaring of hoogste hiërarchische positie, maar degenen die hun ego in toom kunnen houden, zich inleven in de behoeften van de betrokkene en de-escalerend optreden. Tevens dient erkend te worden dat sommige problemen niet opgelost kunnen worden. Deze stellingen zijn MeTZelf uit het hart gegrepen.

Het aantal mensen in de psychische zorg en de kosten daarvan zijn in de laatste vijftig jaar verviervoudigd zonder dat er een positief effect op de maatschappelijke problematiek is. Van de meldingen waarbij het is bijgehouden, blijkt dat bijna allemaal (92,6%) gaan over mensen die al in de zorg zitten, en van degenen die vaker gemeld worden, is bij 98% zorg betrokken. Het is Koekkoek vergeven dat hij er niet bij zegt dat veel verwardheid veroorzaakt wordt door de GGZ. Hij is zelf werkzaam in de zorg en kan zich niet veroorloven gebrandmerkt te worden als klokkenluider. Dit boek is sowieso al bijzonder gewaagd. 

Koekkoek schrijft helder en respectvol. Hij slaat de spijkers op de kop. Dit boek is absoluut een aanrader.

Tot slot, het oogt zeer fraai met pagina's in meerdere kleuren en mooie illustraties.