Slechts 33 procent van de artsen geeft correct aan op welke termijn er verbeteringen zijn te verwachten in de medische situatie van de arbeidsongeschikte.

De fout ligt bij de overheid die van artsen helderziendheid verwacht. En bij de artsen, die de baan aanvaarden volwetende dat de opdracht onzinnig is.

De vraag is of hij dan wel zijn medicijnen inneemt. Als hij dat niet doet, bestaat een grote kans op een nieuwe psychose.

Als hij dat niet doet, bestaat bijna 100% kans op een onttrekkings-psychose. Was hij nooit op die 'medicijnen' gezet, dan was de kans op een onttrekkings-psychose 0%.

Het feitenrelaas stelt dat Thijs H. zich dinsdagmiddag na vijven vrijwillig bij Mondriaan in Maastricht meldde voor opname. Hij had bloed op zijn handen en kleding, waarna alle alarmbellen afgingen bij zijn behandelaars. Ook had hij in de kliniek verteld dat hij op de Brunssummerheide geweest was. ,,Dit zou de psychiater geen goed gevoel hebben gegeven”. Kwart over negen die avond nam H. de benen door stoelen op te stapelen in de binnentuin, en vervolgens over de muur te klimmen. Dinsdagavond half twaalf brachten zijn ouders Thijs H. weer terug bij de kliniek.

Begrijpelijk dat het OM om de beelden vraagt. In dit verhaal zitten gaten. Hoe kwam H. in zwaar verwarde staat van Den Haag naar Maastricht? Sinds wanneer wordt iemand die zich vrijwillig bij een kliniek meldt, toegelaten? En dan zonder meer opgenomen op een gesloten afdeling? Waar waren al die bureaucratische en juridische handelingen die vooraf gaan aan een opname? Als H. zich werkelijk vrijwillig gemeld zou hebben, waarom wilde hij dan ontsnappen? En is dat zó makkelijk, wat stoelen opstapelen en weg ben je? Waarom doet dan niet iedereen daar dat? En waarom zou de psychiater (sinds wanneer is er überhaupt na vijven een psychiater aanwezig in een kliniek?) er vanuit gaan dat bloed wijst op moord? Wellicht had de man een kip geslacht? Heeft de kliniek hier iets te verbergen?

Hij heeft naar eigen zeggen geen medicijnen geslikt, omdat hij helemaal nuchter in de zittingszaal wilde zitten.

Legitiem punt, maar hoe zit het dan met de onttrekkingsverschijnselen?

Een behandeling in een tbs-kliniek is volgens de vader van Anne Faber niet de juiste maatregel voor P., want er is al heel veel tijd, energie en geld aan hem besteed. “Hij heeft zijn tweede kans al gehad.”
Liever gezegd, de TBS heeft zijn tweede kans al gehad.

Het wettelijk verplicht informeren van patiënten over hun medische behandeling, wordt in Nederlandse ziekenhuizen met voeten getreden. Bovendien worden patiënten soms heimelijk in wetenschappelijk onderzoek ondergebracht.

De Inspectie Gezondheidszorg zit volgende week om de tafel met de thoraxchirurgen. Om te praten over een probleem dat weliswaar niet bestaat, maar er toch wel degelijk is…

De genezingsstatistiekjes van die grote ggz-molochs...

zijn 0%.

Vanaf 2020 jaarlijks 20 miljoen beschikbaar voor gemeenten, omdat ze vanaf dan een rol krijgen bij het verplicht behandelen in de thuisomgeving van verwarde inwoners.

Met andere woorden, méér geld voor dwangdrogering waar mensen van flippen, maar dat zien nu mínder medewerkers want het gebeurt buiten de instelling. Dus méér geld voor medewerkers en farmaceuten, méér ellende voor slachtoffers van de GGZ, mínder veiligheid voor ons allemaal.