Het draait allemaal om de concentratie van de neurotransmitter GABA in de hersenen. Die is bij vrouwen met een postpartum depressie laag. Het nieuwe medicijn, brexanolone, zorgt ervoor dat de GABA-concentratie hoger wordt.

Hoe zouden ze dat weten? Er bestaat geen manier om neurotransmitters in de hersenen te meten.
Dit is nóg een gevaarlijk 'antidepressivum' op een gevaarlijke manier toegediend met onbekende langetermijn effecten, om niet te spreken van het ongemeten effect op de moeder-kind relatie. En de borstvoeding?

Oud-huisarts Harry Jaspers vindt dat er nog niet genoeg verdovende middelen door artsen worden voorgeschreven.

Hij prijst ketamine aan.

Wetenschappers hebben met een grote studie aangetoond dat er een verband bestaat tussen het regelmatig gebruiken van wiet met een hoog THC-gehalte en het krijgen van een psychose.

Nou én? Er bestaat een verband tussen het gebruiken van ieder psychoactieve stof inclusief stoffen voorgeschreven door artsen en het krijgen van een psychose.

@Jellinek-woordvoerder Tom Bart: "Biologische aanleg" is een onzinbegrip. Gebeurt er iets, wordt uitgegaan van "biologische aanleg." Gebeurt er niets, wordt uitgegaan van geen "biologische aanleg." "Biologische aanleg" betekent niet meer dan dat de ene persoon anders reageert dan de ander, en artsen hebben geen flauw idee waarom.

„De ingeschakelde hulpverleners, die geen psychiater of psycholoog waren, blijken een enorme inschattingsfout te hebben gemaakt, met fatale gevolgen”

Absoluut verschrikkelijk, maar wat hadden ze anders kunnen doen? Je kunt toch niet zomaar iemand opsluiten omdat de buren klagen? Een psychiater of psycholoog had niets meer geweten of kunnen doen dan de ingeschakelde hulpverleners.

Die ene patiënt door Ellen de Visser

 Boekrecensie van Johanna d'Armagnac

Dacht even dat het een aantrekkelijk boekje zou zijn maar ik vind het een stomvervelende opsomming van ervaringen van artsen en hulpverleners, het zoveelste ‘doktersboek’ over belevenissen met patiënten. Het lijkt of artsen steeds vaker boekjes gaan schrijven over hun patiënten. Toevallig zag ik ergens op een website dat er in de afgelopen jaren al 180 van dit soort boeken zijn verschenen, allemaal met ‘pakkende titels’.

Wat dit boekje betreft, het zijn in boekvorm samengestelde columns uit de Volkskrant, maar het lijken eigenlijk columns uit een of ander EO-krantje. Ik ontkom niet aan het gevoel dat de betreffende artsen uit zijn op een aai over hun bol, maar nu eens via deemoedigheid en onderdanigheid, want ‘hij of zij heeft zoveel van die ene patiënt geleerd’. Deemoedigheid siert een mens inderdaad en ja…. het ‘werkt’. Men vindt het ontroerend. Het boekje heeft goede recensies. Ik heb het maar voor de helft kunnen uitlezen. Toen was genoeg. Geen aanrader dus.