Voedingsmythes ontmaskerd ... of geïntroduceerd?

De heer Martijn Katan heeft gelijk dat er een hoop onzin wordt verteld over voeding, maar zelf doet hij daaraan mee. Sommigen van zijn beweringen zijn met wat logisch denken makkelijk te weerleggen.

Bijvoorbeeld, hij stelt in de uitzending dat “wetenschappelijk bewezen” is dat men dik wordt van sappen en frisdrank, terwijl niet “wetenschappelijk bewezen” is dat men dik wordt van vetten. Zoiets kan helemaal niet bewezen worden. Dik worden ligt complex en heeft te maken niet alleen met suikers of vetten, maar ook met hoeveelheden, beweging, aanleg, enzovoorts. De oorzaak van dik worden kan onmogelijk teruggeleid worden op één bepaalde onderdeel van de voeding.

Een ander voorbeeld is zijn stelling over suiker en ADHD. Er bestaan überhaupt geen objectieve criteria waarmee ADHD wordt vast gesteld dus het is niet mogelijk een verband met suiker aan te tonen of uit te sluiten. ADHD zou net zo goed in verband kunnen worden gebracht of uitgesloten worden met de suikerconsumptie van de gediplomeerde deskundigen die de diagnose stellen.

Weer een ander voorbeeld van de opmerkelijke meningen van Martijn Katan zijn zijn stellingen dat melk en brood belangrijke bronnen van jodium zijn. Jodium komt in de melk omdat het gebruikt wordt om de uiers van melkvee te ontsmetten. De aanwezigheid van ontsmettingsmiddel in de melk is toch geen reden het te drinken? In het brood komt jodium via gejodeerd zout. Zout al dan niet gejodeerd consumeren de meeste mensen veel te veel. Er zit in brood niets dat niet verkrijgbaar is op andere mogelijk meer wenselijke manier.
 
Professor Katan is emeritus hoogleraar. Als zodanig heeft hij in onze maatschappij een hoge maatschappelijke status. De verstandige consument stelt zich even kritisch op tegenover de meningen van hoogleraren als tegenover de meningen van ongeschoolden.