naar hoofdpagina


Voor achtergrondartikel, klik op kop.

4.5.16

"Daarnaast vindt de kliniek dat het geen gevangenis is."

De mensen die er worden opgesloten vinden dat het wél een gevangenis is.

Maar feit is dat een rechter gedwongen opname noodzakelijk achtte.

Dat zegt niets. Rechters "baseren" zich op "de deskundigheid van de psychiater."

Wel zeer gevaarlijk kan het gedrag worden vanwege de onttrekkingsverschijnselen van de dwangdrogeermiddelen.

Volgens gelekt document: anderhalf jaar lang krijgt een dochteronderneming van Google medische gegevens van zo'n 1,6 miljoen Britten in handen.

3.5.16

Radar over antidepressiva

Hier zijn van toepassing de legendarische woorden van Bob Dylan:

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
How many ears must one man have
Before he can hear people cry?
How many deaths will it take 'till he knows
That too many people have died?



1.5.16

Het alternatief voor de zorg

Boekrecensie van Mira de Vries

Onze bibliothecaresse heeft dit boek besteld naar aanleiding van een radioprogramma waarin het aangeprezen werd. Er zouden voorstellen in staan hoe de zorg te verbeteren.

Het boek is samengesteld van velen hoofdstukken door verschillende schrijvers en georganiseerd in drie delen.

In deel I wordt stevige kritiek geleverd op de regering en de minister die met “marktwerking” de zorg om zeep zouden hebben gebracht. Men hekelt vooral de “registratieterreur” en het gebrek aan vertrouwen in de zorgaanbieder. Overigens terecht wordt erop gewezen dat de afnemer van de zorg aan die markt niet of nauwelijks deel neemt behalve de verplichte ziektekostenverzekering. Er had opgemerkt kunnen worden dat in die zin de zorgmarkt bijna vergelijkbaar is met een slavenmarkt.

Voorstanders van het huidige beleid werden blijkbaar niet uitgenodigd mee te schrijven aan dit boek. Overigens kan ik ondanks mijn gevorderde leeftijd die goede oude tijden vóór de “marktwerking” toen de zorg nog links en beter was mij niet herinneren.

Een uitzonderlijk helder hoofdstuk bijgedragen door Hans Maarse en Dick Ruwaard schetst de problematiek op een realistisch niveau en concludeert: “Doelmatigheid blijkt vaak inzet van politieke strijd, waarbij de ideologische verschillen en machtsverhoudingen grote invloed hebben op de uiteindelijke ingrepen in de zorgpraktijk. Doelmatigheid is al met al … een 'wiebelig begrip'. Kostenbeheersing trouwens ook. Over de betekenis en invulling ervan kan men redetwisten en dat gebeurt dan ook op grote schaal.” Met andere woorden, niemand heeft dé oplossing, noch rechts noch links.

In een bijdrage van Herman Suichies romantiseert hij de huisarts van vóór de “marktwerking”. De huisarts beschikte over (nogal zweverig klinkende) vaardigheden en was daarom terecht poortwachter en beslisser over de zorg. Suichies gruwelt ervan dat “de patiënt voor elke klacht vrij voor een andere huisarts [zou] moeten kunnen kiezen” alsof in die mooie oude tijd toen de huisarts de baas was over de patiënt er nooit iets fout ging.

In enkele hoofdstukken genaamd “duoportret” komen arts en patiënt samen aan het woord ter illustratie van hoe tof die relaties zijn. Ter balans was het mooi geweest als er ook minstens één duoportret in het boek was opgenomen van zo'n relatie waarin het minder botert tussen de partijen. Triest dieptepunt is het duoportret waarin wordt geroddeld over een zwangerschap van een minderjarige, inclusief namen en woonplaats van de arts, patiënte, dochter en kleindochter. Je zult maar zo'n (groot)moeder en huisarts hebben...

De huisarts wordt opgehemeld en de controles verafschuwd. De zorg moet beter, het moet humaner, menslievender, maar hoe dan? Dat zou dus het onderwerp worden van deel II, maar een concreet voorstel is daarin niet te vinden.

Evelien Tonkens, “hoogleraar Burgerschap en humanisering van de publieke sector aan de Universiteit voor Humanistiek” (volgens hun website hoofdzakelijk gefinancierd door u en mij, de belastingbetaler) wordt geciteerd “[We willen er naartoe dat] Professionals zelf bepalen … de kwaliteitsnormen waaraan ze zich als beroepsgroep wensen te houden...” Blijkbaar mogen de afnemers van zorg niets in de melk te brokkelen hebben.

Van psychiater Kaspar Mengelberg worden wat merkwaardige citaten opgetekend. Hij hekelt de inbreuk op het beroepsgeheim. “Wij psychiaters kunnen onze patiënten namelijk alleen behandelen als zij ons toegang tot hun innerlijk leven geven.” Menig gedwongen, geïsoleerde en gedrogeerde psychiatrisch gevangene zal zich afvragen hoe de martelingen die hij/zij moet ondergaan toegang geven tot zijn/haar innerlijk leven, met of zonder beroepsgeheim. Mengelberg maakt zich verder belachelijk met zijn nostalgie naar “marxistisch georiënteerde analytici”. Desondanks stelt hij even later “Ik vind contracten tussen artsen en verzekeraars onethisch. Om de simpele reden dat je niet twee heren kunt dienen. … de patiënt vraagt de dienst, die dienst lever je aan de patiënt en de patiënt betaalt je daarvoor.” Dit is het standpunt waar de (niet door Mengelberg benoemde) beroemde psychiater professor Thomas Szasz zijn hele carrière aan heeft geweid. Szasz was libertarisch en beslist niet marxistisch.

Een dergelijk sentiment vinden we in het volgende hoofdstuk waar we kennis maken met twee fysiotherapeuten, oprichters van het Platform Paramedici Contractvrij. Dat hoofdstuk eindigt met een scherpe citaat uit de mond van tandarts Herman van Nouhuys over “Het onvervreemdbaar recht van de zorgverlener om zonder tussenkomst van verzekeraar en overheid een behandelovereenkomst aan te gaan met een patiënt.” (nadruk toegevoegd door mij)

Net schuift het boek de goede richting op, en dan eindigt deel II jammerlijk genoeg met een tergende bijdrage van gezondheidseconoom Marc Pomp, die de zorgafnemer te dom vindt om zelf keuzes en afspraken te maken. Volgens Pomp is de “hoofdrol weggelegd voor de selectie, opleiding en nascholing van de mensen die de zorg leveren.” Met andere woorden, de slager moet zijn eigen vlees keuren, want de klant heeft er geen verstand van.

Deel III is minder dan twee pagina's lang en maakt de aanbevelingen:
  • Organiseer de zorg rond de patiënt
  • Geef en neem vertrouwen als basis
  • Verminder de bureaucratie
  • Laat de zorg de patiënt zo veel mogelijk onafhankelijk maken
Prima aanbevelingen, maar hoe dan? Het kan alleen in een vrije zorgstelsel; een zorgstelsel waar de overheid zich niet in mengt. En of dat nu de bedoeling is van zorgaanbieders die geen macht willen afstaan aan de ziektekostenverzekeraars maar ook niet aan de zorgafnemers?

Blogarchief