6.8.21
In mijn spreekkamer valt op dat ook mensen met wie het nu goed gaat niet open zijn over hun eerdere episodes en opnames. En als ze het niet zelf kunnen vertellen, leert de ander niet hoe ernaar te luisteren.
Kijk eens aan: GGZ psychiater Annemiek Dols geeft haar patiënten de schuld dat zij niet goed naar hen luistert.
5.8.21
Zo’n behandeling bestaat lang niet altijd uit specialistenwerk, zoals medicatie of psychotherapie, maar kan ook verbeteren van sociaal-maatschappelijke ondersteuning, het verminderen van eenzaamheid of de inzet van thuiszorg zijn.
Als het waar is dat psychiaters dit inzetten bij ouderen die hun leven als voltooid beschouwen (is het waar?) waarom zetten ze het dan niet in bij suïcidale jongeren?
4.8.21
Vraag is of de nieuwe wet de complexe rechtsgang van dwangopnames verbetert of onze behoefte aan controle en maakbaarheid bevredigt.
Geen van beide. Hoe meer wetten hoe duidelijker dat geen enkele wet kan van psychiatrie bonafide geneeskunde maken.
Doet juridisering geen afbreuk aan de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt?
In de dwangpsychiatrie is geen vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt. De relatie is vijandig.
Vertrouw dat artsen, maar ook andere professionals onder wie docenten, politieagenten, ondernemers, wetenschappers op basis van expertise en kennis het beste met de wereld voor hebben.
Doe dat vooral niet.
Doet juridisering geen afbreuk aan de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt?
In de dwangpsychiatrie is geen vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt. De relatie is vijandig.
Vertrouw dat artsen, maar ook andere professionals onder wie docenten, politieagenten, ondernemers, wetenschappers op basis van expertise en kennis het beste met de wereld voor hebben.
Doe dat vooral niet.
Voor crisisbehandeling, zware en complexe psychische klachten, ouderen- en verslavingszorg kunnen patiënten nog steeds terecht.
Die mensen zitten namelijk vaak in een dwangbehandeling en dat mag de kliniek niet weigeren.
3.8.21
Aducanumab - een middel tegen Alzheimer?
Ook in Nederland werd enkele weken geleden in de meeste media gerapporteerd over dit "hoopgevend" middel. MeTZelf was voor de verandering terughoudend met commentaar. We gingen er vanuit dat het gauw genoeg zou teleurstellen. Maar dat dat zó snel zou gebeuren verbaast zelfs ons.
In een publicatie van 29 juni 2021 wordt onthuld hoe medewerkers van de Amerikaanse "waakhond" FDA in achterkamertjes hebben afgesproken met vertegenwoordigers van de fabrikant Biogen om het middel erdoor te duwen ondanks het bewezen gebrek aan effectiviteit. Hiermee toont de FDA zich nogmaals als een zinloos en schadelijk instituut.
In een publicatie van 29 juni 2021 wordt onthuld hoe medewerkers van de Amerikaanse "waakhond" FDA in achterkamertjes hebben afgesproken met vertegenwoordigers van de fabrikant Biogen om het middel erdoor te duwen ondanks het bewezen gebrek aan effectiviteit. Hiermee toont de FDA zich nogmaals als een zinloos en schadelijk instituut.
Deze maand verscheen in een Amerikaans tijdschrift een artikel over seksueel misbruik door mannelijke gynocologen.
Dit komt ook in andere specializaties voor, bv fysiotherapie en GGZ.
Vroeger hadden wij een collega activiste die zich over dit onderwerp boog. Helaas is zij jaren geleden met de noorderzon vertrokken. Ook haar website is niet meer vindbaar.
Wie kent iemand in Nederland of Vlaanderen die met dit onderwerp bezig is, of wil het zelf oppakken?
2.8.21
Dagelijkse cocktail medicijnen en slaapmiddelen...
Waarvoor hij TBS krijgt, dus meer van hetzelfde.
Hoe begon dit eigenlijk? Van grote, lieve en zorgzame knuffelbeer naar een kluizenaar met angstbeelden. Want was net zijn baan als manager kwijt door een burn-out. Waarschijnlijk antidepressiva, voorgeschreven door de huisarts. Nu is zijn leven in duigen en komt nooit meer goed, zijn moeder is dood, de familie schaamt zich te pletter, zijn vriendin heeft de relatie verbroken en de belastingbetaler mag het allemaal financieren.
Hoe begon dit eigenlijk? Van grote, lieve en zorgzame knuffelbeer naar een kluizenaar met angstbeelden. Want was net zijn baan als manager kwijt door een burn-out. Waarschijnlijk antidepressiva, voorgeschreven door de huisarts. Nu is zijn leven in duigen en komt nooit meer goed, zijn moeder is dood, de familie schaamt zich te pletter, zijn vriendin heeft de relatie verbroken en de belastingbetaler mag het allemaal financieren.
31.7.21
Inmiddels zijn al ruim tweehonderd Amerikaanse diplomaten gediagnosticeerd met het ‘Havana-syndroom’, een verzameling symptomen waarbij de getroffene vaak eerst een irritant, hard geluid hoort, vergezeld van sterke druk of pijn op het hoofd, en daarna vaak langere tijd symptomen zoals misselijkheid, duizeligheid, chronische pijn en concentratieverlies ondervindt.
Electromagnetische straling?
30.7.21
In Israël ... brak bij een half procent van de ingeënte zorgmedewerkers het coronavirus door het vaccin heen
Het virus brak door het vaccin heen? Of had iemand de deur van het vaccin open laten staan?
Hoedanook, die halve procent is pas interessant wanneer we weten bij hoeveel niet-ingeënte zorgmedewerkers het virus geconstateerd werd, ter vergelijking.
Hoedanook, die halve procent is pas interessant wanneer we weten bij hoeveel niet-ingeënte zorgmedewerkers het virus geconstateerd werd, ter vergelijking.
27.7.21
Gezwollen (borst)klieren door vaccinatie
Citaat Emma:
wat ik vooral stom vind, is dat dit best wel tekenend is voor hoe er in de medische wereld wordt omgegaan met klachten van vrouwen. een legitieme ervaring van vrouwen wordt weggezet als lachwekkend, dom en vooral iets om niet serieus te nemen.(sic)
Update 3 augustus: Bijwerkingencentrum Lareb heeft tot dusver meer dan duizend meldingen van menstruatiestoornissen na een coronavaccinatie ontvangen.
Update 3 augustus: Bijwerkingencentrum Lareb heeft tot dusver meer dan duizend meldingen van menstruatiestoornissen na een coronavaccinatie ontvangen.
23.7.21
De man kreeg eerder tbs voor niet-seksueel geweld.
Na 18 jaar in de tbs pleegde hij dus wel seksueel geweld. Dat heet geneeskunde.
21.7.21
Hoeveel vaccins de prullenbak in moeten is onduidelijk... Het Nederlands Huisartsen Genootschap spreekt van tienduizenden ongebruikte vaccins.
Ach, maakt niet uit, evenals al die steunpakketten. Het wordt tóch vergoed door de belastingbetaler.
17.7.21
Een dag uit het leven van Tinkerbel
door Imke Gilsing
2021
Gilsing is een begaafde schrijfster. Zij tekent haar
levensverhaal op in spannende stijl met daarin een prominente plek voor
haar 'psychose'. Ik heb het boek besteld omdat ik benieuwd was wat
Gilsing ziet als de oorzaak van haar psychose en hoe zij denkt dat zij
behandeld had moeten worden. Op beide vragen heb ik antwoord ontvangen.
Voor Gilsing was haar psychose een soort droom bij het wakker zijn die circa een maand duurde. Dit is geloofwaardig. Er zijn meer mensen die hun zo genaamde psychose omschrijven als een droom. Als we in onze slaap verhalen kunnen beleven, waarom dan niet wanneer we wakker zijn? De details waarmee Gilsing haar langdurige droom omschrijft wijzen óf op een briljant geheugen óf op latere aanvulling vanuit haar fantasie.
Zij wijt haar psychose aan het 'oppotten van emoties en ervaringen' als gevolg van psychische mishandeling door haar vader. Of dat kan kloppen weet ik niet. Zij heeft zeker wel gelijk dat eenzame opsluiting het erger maakte. Het verblijf in een isoleercel is extreem schadelijk voor de geest.
Niet elke 'psychose' is een droom. In de praktijk wordt ieder gedrag dat door de omgeving onbegrepen of afgekeurd is 'psychose' genoemd door psychiaters, inclusief door henzelf veroorzaakte toxische deliria. Hier toont Gilsing een blinde vlek die men vaker tegenkomt in egodocumenten. Zij gaat er vanuit dat zij als ervaringsdeskundige kan spreken over wat een psychose is, terwijl in werkelijkheid de ene vermeende psychose de andere niet is.
Het is een bekend gegeven dat mensen met een nare jeugd grotere kans hebben in aanraking te komen met psychiatrie. Waarom dat juist zou culmineren in deze droom op dit moment is niet verklaarbaar. Als lezer vraag ik me af of Gilzing op de retraite waar de droom ontstond is blootgesteld aan een verkeerd kruidentheetje of iets dergelijks, al te meer omdat haar moeder erachter kwam dat 'psychoses' vaker ontstaan op die retraite.
Merkwaardig genoeg ziet Gilsing heil in het neurolepticum (drogeermiddel) dat ze voorgeschreven wordt. Ze benoemt zelfs zonder sarcasme de fabrikant in haar dankwoord. Zij denkt dat als zij dat middel eerder was toegediend -- ondanks dat zij het aanvankelijk weigerde -- zij eerder uit haar droom was gekomen. Tegelijkertijd benoemt zij ook de zware lichamelijke gevolgen van het drogeermiddel. En zij ziet de schade van de drogering aan het functioneren van de anderen om haar heen in het ziekenhuis. Maar wanneer er op de afdeling iemand overlijdt, bedenkt ze niet dat dit het gevolg van de drogering zou kunnen zijn.
Op de laatste pagina vermeldt zij anderhalf jaar later weer ziek te zijn geworden. Dit is overigens in strijd met wat zij schrijft in het voorwoord. Deze nieuwe ervaring vind zij nog erger dan de eerste, zegt zij, zo erg, blijkbaar, dat zij er niet over wil schrijven. Of misschien hebben we nog een boek van haar tegoed. We komen in dit boek er niet achter of zij zich bewust is van de mogelijke rol van het neurolepticum in die tweede ellende.
Het was voor Gilsing een schok te ontdekken dat een psychiatrische afdeling niet een plaats is waar 'je op een bank zit met een doos tissues in de buurt, of beter nog, lui op een lekkere sofa ligt, en dan je verhaal mag doen.' Merkwaardig dat er nog altijd mensen zijn die dat ongegronde clichébeeld koesteren. Wie het niet als 'patiënt' heeft meegemaakt schijnt geen idee te hebben wat zich afspeelt achter de gesloten deuren van de psychiatrie. Wie er werkt zet oogkleppen op, zwijgt, liegt of heel soms, luidt de klok en betaalt daar duur voor.
Het alternatief voor de psychiatrische mishandelingen dat Gilsing voor ogen ziet is Open Dialogue. Deze in West-Lapland (waar waarschijnlijk meer rendieren wonen dan mensen) ontwikkelde techniek heeft als kernpunt het luisteren naar de persoon in kwestie. Luisteren is in de reguliere psychiatrie een radicaal idee. Het voordeel van deze techniek is dat het geweldloos is en dus geen verdere schade aanricht. Gilsing, die zich na haar carrière in ontwikkelingshulp toont minder naïef te zijn dan toen zij eraan begon, blijft naïef wat betreft de GGZ. Luisteren is arbeidsintensief, dus duur. En waar vind je de arbeidskrachten die dat kunnen? Het is makkelijker iemand plat te spuiten en in een isoleercel te smijten. Daarom zal dat blijven gebeuren, ook in Finland. Bovendien is luisteren niet de oplossing voor iedereen die in de psychiatrie terecht komt. Bijvoorbeeld bij iemand die toevallen of toxische deliria heeft, of die vanwege autisme zijn verhaal niet kan vertellen, is de Open Dialogue methode zinloos. Voor zo iemand is de oplossing geweldloze bescherming. Open Dialogue is dus geen psychiatrische panacee.
MeTZelf nodigt Gilzing en haar stichting The Tinkerbell Family! (waarom moet dat in het Engels?) uit om zich aan te sluiten bij de internationale beweging voor menswaardige zorg buiten de psychiatrie. Weliswaar is het vechten tegen de Bierkaai gezien het bijna universele bijgeloof in de psychiatrie en de rijkelijk gefinancierde lobby van de farmaceutisch industrie. Toch zouden al die kleine, versnipperde initiatieven zoals die van Gilsing bij elkaar gebundeld wellicht ooit iets kunnen bereiken. Ondertussen gaat de massale schade aan mensenlevens door psychiatrie gewoon door.
2021
Boekrecensie van Mira de Vries
Voor Gilsing was haar psychose een soort droom bij het wakker zijn die circa een maand duurde. Dit is geloofwaardig. Er zijn meer mensen die hun zo genaamde psychose omschrijven als een droom. Als we in onze slaap verhalen kunnen beleven, waarom dan niet wanneer we wakker zijn? De details waarmee Gilsing haar langdurige droom omschrijft wijzen óf op een briljant geheugen óf op latere aanvulling vanuit haar fantasie.
Zij wijt haar psychose aan het 'oppotten van emoties en ervaringen' als gevolg van psychische mishandeling door haar vader. Of dat kan kloppen weet ik niet. Zij heeft zeker wel gelijk dat eenzame opsluiting het erger maakte. Het verblijf in een isoleercel is extreem schadelijk voor de geest.
Niet elke 'psychose' is een droom. In de praktijk wordt ieder gedrag dat door de omgeving onbegrepen of afgekeurd is 'psychose' genoemd door psychiaters, inclusief door henzelf veroorzaakte toxische deliria. Hier toont Gilsing een blinde vlek die men vaker tegenkomt in egodocumenten. Zij gaat er vanuit dat zij als ervaringsdeskundige kan spreken over wat een psychose is, terwijl in werkelijkheid de ene vermeende psychose de andere niet is.
Het is een bekend gegeven dat mensen met een nare jeugd grotere kans hebben in aanraking te komen met psychiatrie. Waarom dat juist zou culmineren in deze droom op dit moment is niet verklaarbaar. Als lezer vraag ik me af of Gilzing op de retraite waar de droom ontstond is blootgesteld aan een verkeerd kruidentheetje of iets dergelijks, al te meer omdat haar moeder erachter kwam dat 'psychoses' vaker ontstaan op die retraite.
Merkwaardig genoeg ziet Gilsing heil in het neurolepticum (drogeermiddel) dat ze voorgeschreven wordt. Ze benoemt zelfs zonder sarcasme de fabrikant in haar dankwoord. Zij denkt dat als zij dat middel eerder was toegediend -- ondanks dat zij het aanvankelijk weigerde -- zij eerder uit haar droom was gekomen. Tegelijkertijd benoemt zij ook de zware lichamelijke gevolgen van het drogeermiddel. En zij ziet de schade van de drogering aan het functioneren van de anderen om haar heen in het ziekenhuis. Maar wanneer er op de afdeling iemand overlijdt, bedenkt ze niet dat dit het gevolg van de drogering zou kunnen zijn.
Op de laatste pagina vermeldt zij anderhalf jaar later weer ziek te zijn geworden. Dit is overigens in strijd met wat zij schrijft in het voorwoord. Deze nieuwe ervaring vind zij nog erger dan de eerste, zegt zij, zo erg, blijkbaar, dat zij er niet over wil schrijven. Of misschien hebben we nog een boek van haar tegoed. We komen in dit boek er niet achter of zij zich bewust is van de mogelijke rol van het neurolepticum in die tweede ellende.
Het was voor Gilsing een schok te ontdekken dat een psychiatrische afdeling niet een plaats is waar 'je op een bank zit met een doos tissues in de buurt, of beter nog, lui op een lekkere sofa ligt, en dan je verhaal mag doen.' Merkwaardig dat er nog altijd mensen zijn die dat ongegronde clichébeeld koesteren. Wie het niet als 'patiënt' heeft meegemaakt schijnt geen idee te hebben wat zich afspeelt achter de gesloten deuren van de psychiatrie. Wie er werkt zet oogkleppen op, zwijgt, liegt of heel soms, luidt de klok en betaalt daar duur voor.
Het alternatief voor de psychiatrische mishandelingen dat Gilsing voor ogen ziet is Open Dialogue. Deze in West-Lapland (waar waarschijnlijk meer rendieren wonen dan mensen) ontwikkelde techniek heeft als kernpunt het luisteren naar de persoon in kwestie. Luisteren is in de reguliere psychiatrie een radicaal idee. Het voordeel van deze techniek is dat het geweldloos is en dus geen verdere schade aanricht. Gilsing, die zich na haar carrière in ontwikkelingshulp toont minder naïef te zijn dan toen zij eraan begon, blijft naïef wat betreft de GGZ. Luisteren is arbeidsintensief, dus duur. En waar vind je de arbeidskrachten die dat kunnen? Het is makkelijker iemand plat te spuiten en in een isoleercel te smijten. Daarom zal dat blijven gebeuren, ook in Finland. Bovendien is luisteren niet de oplossing voor iedereen die in de psychiatrie terecht komt. Bijvoorbeeld bij iemand die toevallen of toxische deliria heeft, of die vanwege autisme zijn verhaal niet kan vertellen, is de Open Dialogue methode zinloos. Voor zo iemand is de oplossing geweldloze bescherming. Open Dialogue is dus geen psychiatrische panacee.
MeTZelf nodigt Gilzing en haar stichting The Tinkerbell Family! (waarom moet dat in het Engels?) uit om zich aan te sluiten bij de internationale beweging voor menswaardige zorg buiten de psychiatrie. Weliswaar is het vechten tegen de Bierkaai gezien het bijna universele bijgeloof in de psychiatrie en de rijkelijk gefinancierde lobby van de farmaceutisch industrie. Toch zouden al die kleine, versnipperde initiatieven zoals die van Gilsing bij elkaar gebundeld wellicht ooit iets kunnen bereiken. Ondertussen gaat de massale schade aan mensenlevens door psychiatrie gewoon door.
14.7.21
Het motief van de 67-jarige is nog een raadsel.
Pillen?
Update: Raadsel opgelost.
‘Ik ben bij mijn psychiater geweest en die heeft mijn medicijnen veranderd. Ik word gek in mijn hoofd. Ik hoor een hoge piep in mijn hoofd. Ik ga helemaal kapot als ik mijn oude medicijnen niet terugkrijg’.
Update: Raadsel opgelost.
‘Ik ben bij mijn psychiater geweest en die heeft mijn medicijnen veranderd. Ik word gek in mijn hoofd. Ik hoor een hoge piep in mijn hoofd. Ik ga helemaal kapot als ik mijn oude medicijnen niet terugkrijg’.
13.7.21
9.7.21
De man werd door politieagenten overmeesterd en is inmiddels overgedragen aan hulpverleners.
Waardoor zijn leven zonder eerlijk proces voorgoed verwoest is, en wij nooit zullen weten wát precies hij gedaan heeft en waarom. En het vloeistof? Dat was misschien water?
Abonneren op:
Posts (Atom)
