16.5.15
15.5.15
Interview met Stephan van der Sluis, Coördinator Wegloophuis Utrecht
Wegloophuizen verrezen in de beginjaren tachtig in bijna elke provincie. Ze waren bedoeld als vrijhaven voor iedereen die een psychiatrische inrichting de rug wilde toekeren en als podium voor kritiek op de klinische psychiatrie. Ook het Wegloophuis Utrecht zag in dat kader eind 1981 het levenslicht. De podiumfunctie is door de decennia heen op de achtergrond geraakt, al hebben we die kritiek nog steeds.
Rond de laatste eeuwwisseling bestonden nog de wegloophuizen in Utrecht, Amsterdam en Den Haag. Die in Amsterdam heeft in 2006 het loodje gelegd. Den Haag in 2012. Alleen wij zijn overgebleven. Dit is mede te danken aan steun van de gemeente Utrecht, die ons beschouwt als maatschappelijke opvang. Een dakloze psychiatrische patiënt kan beter bij ons verblijven dan op straat, zo redeneren ze.
Mensen die ons weten te vinden hebben doorgaans via via over ons gehoord. Soms horen ze het van een PVPer (red: Patiënten-vertrouwenspersoon). Het gebeurt ook wel dat iemand op ons gewezen wordt door een van de verschillende ACT en FACT teams. (red: (F)ACT betekent (Functie) Assertive Community Treatment. Deze term is komen overwaaien vanuit de VS en staat voor bemoeizorg buiten de inrichting.)
Ik werk al bijna 20 jaar bij het Wegloophuis. Wanneer functionarissen alleen met een ‛directeur’ willen spreken, dan ben ik directeur. In totaal werken hier twee bezoldigde krachten en meerdere stagiaires en vrijwilligers. Op de maandagen en donderdagen is er de hoogste personele bezetting. Slechts één staflid is aanwezig in de weekeindes. Daarom doen we in de weekeindes geen intakegesprekken. Dat wil zeggen, kom niet in het weekeinde en liever ook niet op vrijdag want dat laat te weinig tijd om te bekijken hoe het met je gaat.
Heb je een RM (red: Rechtelijke machtiging tot dwangopname) dan is de beste tijd om weg te lopen vlak voor dat de RM afloopt. De RM kan namelijk niet verlengd worden als je onvindbaar bent. Neem wel als het kan je papieren en pillen voor een week mee.
Helaas moeten we veel mensen teleurstellen. Met slechts zes plaatsen zijn we meestal vol. Soms verwachten we dat een van onze bewoners gaat vertrekken, bijvoorbeeld naar een ander veilig onderkomen of naar ons opvolghuis. Dan zeggen we, ‛bel over een week/maand terug, misschien is er dan plaats.’
Er is natuurlijk nog meer nodig dan plaats. Je moet hier huur betalen. Daarvoor dien je inkomen te hebben, bijvoorbeeld een Wajong-uitkering, en er ook over te kunnen beschikken. Sommige bewindvoerders werken mee, anderen niet. Wanneer je ingezetene bent van de gemeente Utrecht kunnen we je helpen bij de aanvraag voor een bijstandsuitkering. De regelgeving maakt het steeds moeilijker voor ons om mensen die willen ontsnappen aan de psychiatrie een plek te bieden.
Je moet daarnaast wel realistisch blijven. Wonen in het Wegloophuis gaat uit van je eigen zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Vraagt veel van jouw eigen motivatie om je leven op te pakken. Met je wensen en mogelijkheden maar ook met je beperkingen. Als je een groot deel van je leven opgenomen bent geweest in een kliniek ben je vaak veel van die zelfstandigheid kwijt geraakt of afgeleerd. In zo’n geval kunnen ook wij niet veel voor je betekenen, hoogstens een time-out van een week of drie. Dat kan net genoeg zijn om boosheid op een verpleegkundige of mede-patiënt te laten overwaaien. Wij nemen dan wel contact op met de kliniek om te verzekeren dat je plaats voor je bewaard blijft.
Onze voorziening is bestemd voor mensen die na hun verblijf in de kliniek dakloos zijn. Immers tijdens een opname verlies je snel je baan en je woning. Als je nog thuis woont en wilt ontkomen aan een dwangopname geregeld door je familie, kom je eigenlijk niet in aanmerking. Zeker als er nog geen behandeling gestart is val je niet binnen onze doelgroep.
Wanneer je bij ons komt en geen medicatie meer wil gebruiken vinden wij dat goed onder voorwaarde dat het afbouwen gebeurt in overleg met de huisarts. Cold turkey gaan is gevaarlijk. We hadden een huisarts met wie we lange ervaring en een goede verstandshouding hadden. Circa een jaar geleden werden de postcodegebieden anders ingedeeld. Toen kregen we een andere huisarts. (red: Hoezo eigen artsenkeuze?)
Meestal wanneer mensen hier komen blijken ze positief te reageren op onze respectvolle en gelijkwaardige bejegening. Ach, een spatje verbale agressie komt wel eens voor. Deze mensen hebben ook zó veel meegemaakt. Het gebeurt slechts zelden dat we iemand de deur moeten wijzen vanwege onhandelbaarheid. Toevallig is dat net vorige week voorgekomen. De keer daarvoor was alweer twee jaar geleden. Dergelijke situaties ontstaan ook vaak als gevolg van abrupt stoppen met de medicatie of gebruik van illegale drugs. In je eigen kamer mag je hier wel blowen en drinken. Dat mag iedere andere Nederlander toch ook. Mits natuurlijk dat je aanspreekbaar blijft op je gedrag en handelen.
Wanneer de politie belt en vraagt of we je in huis hebben, ontkennen we altijd. We laten de politie ook niet binnen. Maar wanneer je een RM hebt kan het gebeuren dat je komt te staan op de telex van de politie. Dan komen ze met een huiszoekingsbevel, en moeten we ze dus spijtig genoeg binnenlaten en je meegeven. (red: Huh? Een huiszoekingsbevel is toch een instrument onder het strafrecht, niet het civiele recht? Welke jurist kan voor ons uitzoeken of zo’n huiszoekingsbevel hier rechtmatig wordt ingezet?)
Eens kwamen ze iemand halen die al enige tijd bij ons verbleef en met succes zijn medicatie had afgebouwd. Wij hadden geen problemen met die persoon. Toch konden we niet tegen houden dat de politie hem meenam en terugbracht naar de inrichting. Toen heb ik de psychiater gebeld en verteld van onze goeie ervaring. Dat was gelukkig een zeldzaam luisterende psychiater die akkoord ging dat de medicatie niet opnieuw werd gestart. Zodra de RM was verlopen, stond deze persoon weer bij ons aan de deur, om hopelijk nooit meer terug te keren naar de psychiatrie.
Meestal luisteren psychiaters niet. Zij beschouwen zichzelf als deskundig en interesseren zich niet voor onze ervaringen met hun cliënt. Het EPD (red: Elektronisch patiëntendossier) werkt ons hierin ook tegen. Daarin worden de engste dingen over je opgeschreven die niet overeenkomen met onze belevenis van je. Maar het EPD regeert, niet de werkelijkheid.
Een RM tussentijds opheffen gebeurde vroeger nog wel eens. Tegenwoordig is dat geen optie meer. De repressie groeit steeds hoger.
Doordeweeks is bij ons tijdens openingstijden vrije inloop voor ex-bewoners. Velen komen graag regelmatig langs voor een praatje of deelname aan onze activiteiten. Ik hoorde, ‛Het Wegloophuis heeft mijn leven gered.’…..
Rond de laatste eeuwwisseling bestonden nog de wegloophuizen in Utrecht, Amsterdam en Den Haag. Die in Amsterdam heeft in 2006 het loodje gelegd. Den Haag in 2012. Alleen wij zijn overgebleven. Dit is mede te danken aan steun van de gemeente Utrecht, die ons beschouwt als maatschappelijke opvang. Een dakloze psychiatrische patiënt kan beter bij ons verblijven dan op straat, zo redeneren ze.
Mensen die ons weten te vinden hebben doorgaans via via over ons gehoord. Soms horen ze het van een PVPer (red: Patiënten-vertrouwenspersoon). Het gebeurt ook wel dat iemand op ons gewezen wordt door een van de verschillende ACT en FACT teams. (red: (F)ACT betekent (Functie) Assertive Community Treatment. Deze term is komen overwaaien vanuit de VS en staat voor bemoeizorg buiten de inrichting.)
Heb je een RM (red: Rechtelijke machtiging tot dwangopname) dan is de beste tijd om weg te lopen vlak voor dat de RM afloopt. De RM kan namelijk niet verlengd worden als je onvindbaar bent. Neem wel als het kan je papieren en pillen voor een week mee.
Helaas moeten we veel mensen teleurstellen. Met slechts zes plaatsen zijn we meestal vol. Soms verwachten we dat een van onze bewoners gaat vertrekken, bijvoorbeeld naar een ander veilig onderkomen of naar ons opvolghuis. Dan zeggen we, ‛bel over een week/maand terug, misschien is er dan plaats.’
Er is natuurlijk nog meer nodig dan plaats. Je moet hier huur betalen. Daarvoor dien je inkomen te hebben, bijvoorbeeld een Wajong-uitkering, en er ook over te kunnen beschikken. Sommige bewindvoerders werken mee, anderen niet. Wanneer je ingezetene bent van de gemeente Utrecht kunnen we je helpen bij de aanvraag voor een bijstandsuitkering. De regelgeving maakt het steeds moeilijker voor ons om mensen die willen ontsnappen aan de psychiatrie een plek te bieden.
Je moet daarnaast wel realistisch blijven. Wonen in het Wegloophuis gaat uit van je eigen zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Vraagt veel van jouw eigen motivatie om je leven op te pakken. Met je wensen en mogelijkheden maar ook met je beperkingen. Als je een groot deel van je leven opgenomen bent geweest in een kliniek ben je vaak veel van die zelfstandigheid kwijt geraakt of afgeleerd. In zo’n geval kunnen ook wij niet veel voor je betekenen, hoogstens een time-out van een week of drie. Dat kan net genoeg zijn om boosheid op een verpleegkundige of mede-patiënt te laten overwaaien. Wij nemen dan wel contact op met de kliniek om te verzekeren dat je plaats voor je bewaard blijft.
Onze voorziening is bestemd voor mensen die na hun verblijf in de kliniek dakloos zijn. Immers tijdens een opname verlies je snel je baan en je woning. Als je nog thuis woont en wilt ontkomen aan een dwangopname geregeld door je familie, kom je eigenlijk niet in aanmerking. Zeker als er nog geen behandeling gestart is val je niet binnen onze doelgroep.
Wanneer je bij ons komt en geen medicatie meer wil gebruiken vinden wij dat goed onder voorwaarde dat het afbouwen gebeurt in overleg met de huisarts. Cold turkey gaan is gevaarlijk. We hadden een huisarts met wie we lange ervaring en een goede verstandshouding hadden. Circa een jaar geleden werden de postcodegebieden anders ingedeeld. Toen kregen we een andere huisarts. (red: Hoezo eigen artsenkeuze?)
Meestal wanneer mensen hier komen blijken ze positief te reageren op onze respectvolle en gelijkwaardige bejegening. Ach, een spatje verbale agressie komt wel eens voor. Deze mensen hebben ook zó veel meegemaakt. Het gebeurt slechts zelden dat we iemand de deur moeten wijzen vanwege onhandelbaarheid. Toevallig is dat net vorige week voorgekomen. De keer daarvoor was alweer twee jaar geleden. Dergelijke situaties ontstaan ook vaak als gevolg van abrupt stoppen met de medicatie of gebruik van illegale drugs. In je eigen kamer mag je hier wel blowen en drinken. Dat mag iedere andere Nederlander toch ook. Mits natuurlijk dat je aanspreekbaar blijft op je gedrag en handelen.
Wanneer de politie belt en vraagt of we je in huis hebben, ontkennen we altijd. We laten de politie ook niet binnen. Maar wanneer je een RM hebt kan het gebeuren dat je komt te staan op de telex van de politie. Dan komen ze met een huiszoekingsbevel, en moeten we ze dus spijtig genoeg binnenlaten en je meegeven. (red: Huh? Een huiszoekingsbevel is toch een instrument onder het strafrecht, niet het civiele recht? Welke jurist kan voor ons uitzoeken of zo’n huiszoekingsbevel hier rechtmatig wordt ingezet?)
Eens kwamen ze iemand halen die al enige tijd bij ons verbleef en met succes zijn medicatie had afgebouwd. Wij hadden geen problemen met die persoon. Toch konden we niet tegen houden dat de politie hem meenam en terugbracht naar de inrichting. Toen heb ik de psychiater gebeld en verteld van onze goeie ervaring. Dat was gelukkig een zeldzaam luisterende psychiater die akkoord ging dat de medicatie niet opnieuw werd gestart. Zodra de RM was verlopen, stond deze persoon weer bij ons aan de deur, om hopelijk nooit meer terug te keren naar de psychiatrie.
Meestal luisteren psychiaters niet. Zij beschouwen zichzelf als deskundig en interesseren zich niet voor onze ervaringen met hun cliënt. Het EPD (red: Elektronisch patiëntendossier) werkt ons hierin ook tegen. Daarin worden de engste dingen over je opgeschreven die niet overeenkomen met onze belevenis van je. Maar het EPD regeert, niet de werkelijkheid.
Een RM tussentijds opheffen gebeurde vroeger nog wel eens. Tegenwoordig is dat geen optie meer. De repressie groeit steeds hoger.
8.5.15
Vorig jaar hebben 6112 verdachten onterecht vastgezeten. Ze ontvingen daarvoor gezamenlijk 11,3 miljoen euro aan schadevergoeding.
Mensen die nergens van verdacht zijn en onterecht vast zitten in de psychiatrie ontvangen geen schadevergoeding en blijven vastzitten.
Jim Faas, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde: Er is een chronisch tekort aan verzekeringsartsen.
Nee, er is een overschot. Ieder is één te veel. Artsen zijn per definitie geneesheren, niet verzekeringsambtenaren.
Dit artikel illustreert een van de vele manieren dat 'geneeskunde' wordt misbruikt voor het oplossen van maatschappelijke problemen.
Dit artikel illustreert een van de vele manieren dat 'geneeskunde' wordt misbruikt voor het oplossen van maatschappelijke problemen.
7.5.15
In twee gevallen werden cliënten als gevolg van het plotseling stopzetten van de medicatie zelfs zo onrustig en agressief dat ze op bed vastgebonden moesten worden.
Dit zijn de onttrekkingsverschijnselen van psychofarmaca.
3.5.15
2.5.15
21.4.15
In het rapport van het Pieter Baan Centrum staat dat een intensief behandel- en begeleidingstraject nodig is om de kans op herhaling van dergelijke dreigementen te reduceren.
Wanneer je iemand drogeert met psychofarmaca reduceer je de kans dat hij wat-dan-ook zal doen.
17.4.15
Verliefde tiener zat in gesloten inrichting.
In sommige culturen wordt zo'n meisje vermoord om de eer van de familie te beschermen. Bij ons wordt zij met een smoes opgesloten in een GGZ-instelling, zogenaamd om háár te beschermen.
16.4.15
15.4.15
Zembla over "patiënten" die het belang van de psychofarmacie dienen
Geachte redactie van Zembla,
Gefeliciteerd met uw uitmuntende rapportage, waarbij u een stem geeft aan mensen die onder de meest machteloze volwassenen zijn in onze samenleving: psychiatrische patiënten. Vaak hebben zij geen familie, of de familie is hoogbejaard, of ze zijn door hun familie gedumpt. Wie komt er dan voor hen op?
Vanuit mijn persoonlijke ervaring als activiste, dat inhoudt dat ik een brede netwerk heb van zowel medische klokkenluiders als (families van) slachtoffers, wil ik wijzen op enkele andere aspecten die in uw rapportage naar voren kwamen naast de hoofdzaak van farmaceutisch onderzoek op wilsonbekwamen.
Om te beginnen, wat is schizofrenie? Dat is wanneer iemand psychoses heeft. En wat zijn psychoses? Daar bestaat geen definitie van, dus al helemaal geen objectieve toets die een psychose kan vaststellen, meten of uitsluiten. Psychiaters noemen ieder vreemd of afgekeurd gedrag psychose, zelfs wanneer ze van dat gedrag nooit getuige zijn geweest. Sterker, de Hoge Raad van ons land heeft keer op keer beslist dat het legitiem is dat een psychiater een diagnose stelt bij iemand die hij nooit gezien of gesproken heeft, aan de hand van informatie van derden. Dit is ondanks dat die diagnose gebruikt wordt om genoemde persoon te ontkleden van zijn mensenrechten, bijvoorbeeld het opleggen van een dwangbehandeling of uit de ouderlijke macht zetten. Is de diagnose eenmaal gesteld, blijft het altijd in het dossier, ongeacht hoe het verder gaat met die persoon. In Nederland is een diagnose van een psychiater als een decreet van een bijbelse koning: het kan nooit ingetrokken worden. Hoe dan, kan beoordeeld worden of een psychofarmacum nut heeft of niet?
Ik kon het experimenteel middel dat in uw rapportage genoemd werd niet thuis brengen. Mogelijk is het melatonine, een preparaat dat wordt voorgeschreven om slaap te bevorderen. Immers, een slapende patiënt is minder lastig. Erg effectief is het niet. Bij Alzheimer en autisme helpt het ook al niet. Het is een middel dat een ziekte zoekt. Zelfs de fabrikant die ongetwijfeld het promotieonderzoek van de psychiater financiert durft niet te stellen dat het effect heeft tegen psychoses, wat die dan ook zijn. Maar samen met clozapine kan het gebrek aan effectiviteit verhuld blijven.
Clozapine, echter, is een levensgevaarlijk middel dat bijna twee decennia van de markt werd gehouden nadat vele sterfgevallen bekend werden. Het is een nieuwe generatie neurolepticum die chemisch is verwant aan antidepressiva zoals fluvoxamine. Over dat middel stelt het Farmacotherapeutisch Kompas dat een bepaald aspect door melatonine met factor 12 kan verhoogd worden, dus wordt die combinatie afgeraden. Des te meer gevaarlijk zou de combinatie met clozapine kunnen zijn. Waarschijnlijk is de combinatie met ieder psychofarmacum gevaarlijk, maar de meeste zijn niet onderzocht.
Aanvankelijk zou het onderzoek in de rapportage alleen toegestaan zijn bij ambulante patiënten. Die zouden wilsbekwaam zijn. Maar in hoeverre zou zelfs een normaal functionerend persoon zonder psychiatrische diagnose bewust kunnen zijn van zulk gevaar? De dokter beveelt het aan, dan zal het toch goed zijn? Bovendien wonen ambulante patiënten vaak alleen. Hoe ethisch kan het zijn deze levensgevaarlijke combinatie voor te schrijven aan iemand die niet onder constante medische toezicht verkeert?
Meest frappant van allemaal is dat ‛Vincent’ al twintig jaar wordt behandelt zonder dat er enige verbetering optreedt. Het verhaal van zijn moeder heb ik honderden malen gehoord van ouders over de hele wereld die contact zochten met mij. Hun kind begon vreemd gedrag te vertonen na het gebruiken van cannabis. Cannabis heeft niet bij iedereen hetzelfde rustgevende effect. Bovendien omdat het illegaal is, weet de gebruiker nooit wat hij krijgt. De wanhopige ouders brachten hun kind naar de psychiater die, geen flauw idee hebbende wat de oorzaak van het vreemde gedrag was, de diagnose schizofrenie stelde en begon met ‛behandeling’: zwaar toxische middelen die het zenuwstelsel ontregelen en onomkeerbaar schaden. Twintig jaar is ongeveer hoe lang het bij de meeste ouders duurt totdat zij beseffen dat ze door de psychiatrie bedrogen zijn. Ik ben gebeld door ouders die tegen de negentig waren.
Iemand die cannabis al niet verdraagt, verdraagt psychofarmaca nog minder. Er treden de meest afschuwelijke bijverschijnselen op waarvan sommigen in uw rapportage werden genoemd. (De ouders zagen bijvoorbeeld de urine-incontinentie aan als een teken van verwardheid, maar het is een veel voorkomend bijverschijnsel van middelen die worden voorgeschreven aan mensen met de diagnose schizofrenie.) De emoties worden onderdrukt en verward. Het cognitieve vermogen gaat sterk achteruit. Hierdoor wordt de persoon niet beter maar slechter. Eenmaal begonnen met het middel kan er nooit gestopt worden vanwege de gewenning. Bovendien is er geen psychiater in het land die aan afbouwen zou meewerken. Daardoor is er ook geen kans op het spontane herstel dat zonder de psychiatrische behandeling mogelijk had plaats gevonden. Naast de tragedie voor het individu en zijn familie mogen wij, de belastingbetalers, de rest van het leven van die persoon opdraaien voor de kosten van zijn ‛zorg’.
Indien u een rapportage wil maken over de eindeloze schadelijkheid van de psychiatrie wil ik u gaarne ten dienst staan met aanbevolen literatuur en namen van buitenlandse deskundigen die al decennia de klok luiden.
Hoogachtend,
M. de Vries, bestuurslid
Vereniging MeTZelf
Naschrift:
Waarom heeft Zembla deze rapportage verwijderd?
Gefeliciteerd met uw uitmuntende rapportage, waarbij u een stem geeft aan mensen die onder de meest machteloze volwassenen zijn in onze samenleving: psychiatrische patiënten. Vaak hebben zij geen familie, of de familie is hoogbejaard, of ze zijn door hun familie gedumpt. Wie komt er dan voor hen op?
Vanuit mijn persoonlijke ervaring als activiste, dat inhoudt dat ik een brede netwerk heb van zowel medische klokkenluiders als (families van) slachtoffers, wil ik wijzen op enkele andere aspecten die in uw rapportage naar voren kwamen naast de hoofdzaak van farmaceutisch onderzoek op wilsonbekwamen.
Om te beginnen, wat is schizofrenie? Dat is wanneer iemand psychoses heeft. En wat zijn psychoses? Daar bestaat geen definitie van, dus al helemaal geen objectieve toets die een psychose kan vaststellen, meten of uitsluiten. Psychiaters noemen ieder vreemd of afgekeurd gedrag psychose, zelfs wanneer ze van dat gedrag nooit getuige zijn geweest. Sterker, de Hoge Raad van ons land heeft keer op keer beslist dat het legitiem is dat een psychiater een diagnose stelt bij iemand die hij nooit gezien of gesproken heeft, aan de hand van informatie van derden. Dit is ondanks dat die diagnose gebruikt wordt om genoemde persoon te ontkleden van zijn mensenrechten, bijvoorbeeld het opleggen van een dwangbehandeling of uit de ouderlijke macht zetten. Is de diagnose eenmaal gesteld, blijft het altijd in het dossier, ongeacht hoe het verder gaat met die persoon. In Nederland is een diagnose van een psychiater als een decreet van een bijbelse koning: het kan nooit ingetrokken worden. Hoe dan, kan beoordeeld worden of een psychofarmacum nut heeft of niet?
Ik kon het experimenteel middel dat in uw rapportage genoemd werd niet thuis brengen. Mogelijk is het melatonine, een preparaat dat wordt voorgeschreven om slaap te bevorderen. Immers, een slapende patiënt is minder lastig. Erg effectief is het niet. Bij Alzheimer en autisme helpt het ook al niet. Het is een middel dat een ziekte zoekt. Zelfs de fabrikant die ongetwijfeld het promotieonderzoek van de psychiater financiert durft niet te stellen dat het effect heeft tegen psychoses, wat die dan ook zijn. Maar samen met clozapine kan het gebrek aan effectiviteit verhuld blijven.
Clozapine, echter, is een levensgevaarlijk middel dat bijna twee decennia van de markt werd gehouden nadat vele sterfgevallen bekend werden. Het is een nieuwe generatie neurolepticum die chemisch is verwant aan antidepressiva zoals fluvoxamine. Over dat middel stelt het Farmacotherapeutisch Kompas dat een bepaald aspect door melatonine met factor 12 kan verhoogd worden, dus wordt die combinatie afgeraden. Des te meer gevaarlijk zou de combinatie met clozapine kunnen zijn. Waarschijnlijk is de combinatie met ieder psychofarmacum gevaarlijk, maar de meeste zijn niet onderzocht.
Aanvankelijk zou het onderzoek in de rapportage alleen toegestaan zijn bij ambulante patiënten. Die zouden wilsbekwaam zijn. Maar in hoeverre zou zelfs een normaal functionerend persoon zonder psychiatrische diagnose bewust kunnen zijn van zulk gevaar? De dokter beveelt het aan, dan zal het toch goed zijn? Bovendien wonen ambulante patiënten vaak alleen. Hoe ethisch kan het zijn deze levensgevaarlijke combinatie voor te schrijven aan iemand die niet onder constante medische toezicht verkeert?
Meest frappant van allemaal is dat ‛Vincent’ al twintig jaar wordt behandelt zonder dat er enige verbetering optreedt. Het verhaal van zijn moeder heb ik honderden malen gehoord van ouders over de hele wereld die contact zochten met mij. Hun kind begon vreemd gedrag te vertonen na het gebruiken van cannabis. Cannabis heeft niet bij iedereen hetzelfde rustgevende effect. Bovendien omdat het illegaal is, weet de gebruiker nooit wat hij krijgt. De wanhopige ouders brachten hun kind naar de psychiater die, geen flauw idee hebbende wat de oorzaak van het vreemde gedrag was, de diagnose schizofrenie stelde en begon met ‛behandeling’: zwaar toxische middelen die het zenuwstelsel ontregelen en onomkeerbaar schaden. Twintig jaar is ongeveer hoe lang het bij de meeste ouders duurt totdat zij beseffen dat ze door de psychiatrie bedrogen zijn. Ik ben gebeld door ouders die tegen de negentig waren.
Iemand die cannabis al niet verdraagt, verdraagt psychofarmaca nog minder. Er treden de meest afschuwelijke bijverschijnselen op waarvan sommigen in uw rapportage werden genoemd. (De ouders zagen bijvoorbeeld de urine-incontinentie aan als een teken van verwardheid, maar het is een veel voorkomend bijverschijnsel van middelen die worden voorgeschreven aan mensen met de diagnose schizofrenie.) De emoties worden onderdrukt en verward. Het cognitieve vermogen gaat sterk achteruit. Hierdoor wordt de persoon niet beter maar slechter. Eenmaal begonnen met het middel kan er nooit gestopt worden vanwege de gewenning. Bovendien is er geen psychiater in het land die aan afbouwen zou meewerken. Daardoor is er ook geen kans op het spontane herstel dat zonder de psychiatrische behandeling mogelijk had plaats gevonden. Naast de tragedie voor het individu en zijn familie mogen wij, de belastingbetalers, de rest van het leven van die persoon opdraaien voor de kosten van zijn ‛zorg’.
Indien u een rapportage wil maken over de eindeloze schadelijkheid van de psychiatrie wil ik u gaarne ten dienst staan met aanbevolen literatuur en namen van buitenlandse deskundigen die al decennia de klok luiden.
Hoogachtend,
M. de Vries, bestuurslid
Vereniging MeTZelf
Naschrift:
Waarom heeft Zembla deze rapportage verwijderd?
14.4.15
Amerikanen hebben in 2014 $374 (€350) MILJARD uitgegeven aan geneesmiddelen.
Dus gemiddeld meer dan duizend euro per Amerikaan. En wij?
'Helft pgb-houders snapt pgb niet... De pgb-situatie is sinds 1 januari minder fraudegevoelig.'
Naar onze mening is het minder begrijpelijk dan ooit maar nog altijd even fraudegevoelig.
12.4.15
Australische premier: 'Ouders die hun kinderen vaccineren moeten erop kunnen vertrouwen dat ze op de kinderopvang geen ziektes oplopen omdat anderen gewetensbezwaren hebben tegen vaccinatie'
Als hun kinderen gevaccineerd zijn, en de vaccinaties effectief, hoe kan contact met niet-gevaccineerde kinderen hen dan schaden?
Blijkbaar is de gevreesde schade niet aan de kinderen, doch aan de industrie die de vaccinaties fabriceert. Wellicht wil de Australische premier vast een baan als commissaris bij een farmaceut regelen voor wanneer zijn zittingstermijn voorbij is.
Blijkbaar is de gevreesde schade niet aan de kinderen, doch aan de industrie die de vaccinaties fabriceert. Wellicht wil de Australische premier vast een baan als commissaris bij een farmaceut regelen voor wanneer zijn zittingstermijn voorbij is.
9.4.15
Zwangere vrouwen die antidepressiva slikken, maken zich onnodig zorgen over de mogelijke schadelijke gevolgen voor hun kind, stelt onderzoekster Adrienne Einarson.
Want als er op latere leeftijd, die buiten het onderzoek valt, blijken gedragsproblemen te zien, geven 'deskundigen' de schuld aan de genen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
