naar hoofdpagina


Voor achtergrondartikel, klik op kop.

27.4.18

VOLTOOID nieuw licht op een zelfgekozen dood -- Bert Keizer

Boekrecensie

We kennen Bert Keizer van zijn verhalen als verpleeghuisarts. Na zijn pensionering heeft hij zich verbonden aan de Levenseindekliniek waar hij van euthanasie zijn nieuwe beroep heeft gemaakt. In dit boek filosofeert hij erover. Hij is daarin verfrissend eerlijk.

Hij bevestigt dat de kritiek betreffende het hellende vlak juist is. "De grenzen van de wet blijken van elastiek." Er melden zich steeds meer categorieën aan van mensen die vinden dat ze er ook recht op hebben. Keizer geeft niet aan waar hijzelf een grens zou leggen, behalve blijkbaar bij leeftijd. 75 mag, 57 niet. Wellicht daarom is hij geen voorstander van een pil van Drion, meteforisch verkrijgbaar bij Appie.

Merkwaardig ervaar ik zijn onderscheid tussen zelfmoord en zelfdoding. Dat eerste gebeurt volgens hem in het geniep, zonder overleg met of afscheid van de familie. Dat vindt hij gemeen. In het tweede geval is de familie betrokken bij de beslissing en staat idealiter verzameld rond het sterfbed. Volgens hem wordt niet overgegaan tot euthanasie wanneer de familie zich daartegen verzet. Dit zegt hij alsof rekening dient gehouden te worden met de wensen van de familie, maar m.i. zou een arts zich in moeilijkheden brengen door een euthanasiewens in te willigen terwijl de achterblijvers die immers nog leven een klacht zouden kunnen willen indienen. Uit moreel standpunt vind ikzelf juist het omgekeerde. Met het betrekken van je familie dwing je hen medeplichtig te zijn aan je dood. Merkwaardig dat Keizer het ook zo ziet in het geval van de 57-jarige van de alinea hierboven. Tegen hém zegt hij "Doet het toch zélf!" Trouwens, hoe moet die 57-jarige dat dan doen? De middelen ervoor liggen immers niet in de schap bij AH en voor de trein springen is nogal asociaal.

Heel leuk is de luchtigheid en humor waarmee Keizer over dit zware onderwerp schrijft. Vooral drijft hij hilarisch de spot met medische terminologie. Alleen al daarvoor is dit boek het lezen waard. Overigens wie tegen euthanasie is zal er geen argumenten in vinden om er anders over te gaan denken.

25.4.18

Vorige zomer stemde het parlement tamelijk geruisloos in met een wetswijziging, waardoor het in Beieren mogelijk is om iemand voor onbepaalde tijd in voorarrest vast te zetten. Daarvoor hoeft diegene geen misdaad te hebben begaan, het is genoeg als de rechter het gevaar voor bijvoorbeeld een terroristische aanslag, 'waarschijnlijk' acht.

Hoe bewijs je dat je niet een terroristische daad gaat plegen?

Hoe een medewerker zich mag verdedigen...

Belangrijk, maar niet minder belangrijk, hoe mag een z.g. patiënt zich verdedigen, b.v. tegen vrijheidsberoving? Tevens ontbreekt in dit artikel de rol van z.g. medicatie in het opwekken van agressie.

Hartschade - Hella de Jonge

Boekrecensie

In de media wordt Hartschade omschreven als een soort aanklacht tegen medische missers. Het beeld in het boek zelf komt wat anders naar voren, behalve dat de auteur twee keer vertelt ambassadrice te zijn voor Stichting Hart voor Vrouwen.

Iedereen die serieus in aanraking is geweest met de zorg zal zich kunnen vinden in haar gevoelens van frustratie, achterdocht en machteloosheid. Zij voelt zich door de zorg vernederd. Van daadwerkelijke missers is moeilijk te spreken. De druk op de borst die zij omschrijft is een bekend signaal van een hartinfarct. Niet vast is komen te staan dat de eerdere pijnen te maken hadden met haar hart noch dat de eindelijk geplaatste stenten die hebben opgelost. De Jonge schijnt zich niet bewust te zijn van, of meldt in ieder geval geen mening over, onderzoek dat zou aantonen dat de overlevingskans na hartoperaties gelijk is aan de overlevingskans met dezelfde klachten zonder dat wordt geopereerd. (De verbeteringen zouden weggestreept worden tegen de complicaties.)

Tevens al is haar intense verdriet zeker invoelbaar, komt niet vast te staan dat haar zoontje van drie maanden en later haar bijna 8-jarige kleindochter in leven zouden zijn gebleven bij anders medisch handelen. Ook blijkt niet dat een officiële klacht is ingediend, niet dat je daar in Nederland iets aan zou hebben, doch juist een illustratie daarvan had het boek meerwaarde kunnen verlenen. De onmogelijkheid het handelen van artsen te onderzoeken, en indien daar aanleiding toe is, hen ter verantwoording te roepen, bevordert niet de kwaliteit van de zorg.

Maar meer dan een klaagzang tegen de zorg is dit boek eigenlijk een klaagzang tegen haar familie en het leven dat haar in haar visie zo onrechtvaardig behandeld heeft. Hoezo heeft zij überhaupt hartproblemen terwijl zij niet rookt, niet drinkt, niet dik is, geen vlees eet, zich verzet tegen medicatie en veel doet aan bewegen? En ze stelt stelselmatig lichamelijk en psychisch mishandeld te zijn door haar ouders. Hierbij mist haar relaas relativering. Het is een deprimerend verhaal dat niet aan te bevelen is voor iemand die toch al neigt naar depressie.

De Amerikaanse psychiater Thomas Szasz schreef in zijn boek over het leven van Virginia Woolf dat ieder kind tot zekere hoogte misbruikt wordt. Dat misbruik vloeit voort uit de aard van het kind zijn, onmachtig, onvrij en kwetsbaar. Uiteraard zijn er gradaties, maar mensen die terugkijken op hun kinderjaren als één en ál geluk bestaan nauwelijks, ook wanneer hun ouders niet getraumatiseerde oorlogsslachtoffers zijn. Het opvoeden van kinderen is een haast ondraaglijk zware taak waarbij de resultaten constant onder een maatschappelijke loep worden gelegd, terwijl tegelijkertijd de ouders worden blootgesteld aan de andere nooit aflatende stressoren van het leven.

Van een tiener verwacht men gemopper over de ouders. Tegen de tijd dat een vrouw de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt hoopt men voor haar dat zij haar jeugd een plekje heeft kunnen geven en in de omgang met haar ouders weet voor haarzelf prettige grenzen te stellen. In plaats daarvan gebruikt De Jonge het boek als toneel om respectloos met haar ouders en zus af te rekenen. De humor van haar inmiddels 94-jarige vader wordt door haar hekel verzuurd. Het zou interessant zijn in een volgend boek te lezen hoe deze verbitterde vrouw kans heeft gezien uit handen van de psychiatrie te blijven.

In het boek wordt veel geplast en gepoept. Voor wie daar behoefte aan heeft is het een aanbeveling.

Blogarchief