Over het drama van Baflo,
wat eraan voorafging en wat erop volgde.
Auteurs: Eddy Hekman & Alasam Samarie 2017
Boekrecensie door Mira de Vries
Op 13 april 2011 werd in onze landelijke media bericht over “moorden” in Baflo, een dorp in Groningen waar vóór deze gebeurtenis menig geboren en getogen Nederlander nooit van zal hebben gehoord. De zaak deed stof opwaaien omdat de dader een uitgeprocedeerde asielzoeker was. Vijf dagen later verscheen er een artikel op RTL Nieuws naar aanleiding waarvan MeTZelf dit bericht plaatste op onze Blog. Op die dag wisten wij nog niet dat onze visie op de zaak bevestigd zou worden in een spraakmakend boek.
Auteur Eddy Hekman en zijn vrouw verdienen geridderd te worden. Zij zijn verschoond van de kwezel die we met dorpelingen in verband brengen. De vriend van hun dochter wordt door hen omarmd ondanks dat hij radicaal anders is van afkomst, religie, huidskleur, opleidingsniveau en financiën. Samarie wordt in het gezin Hekman opgenomen als (schoon)zoon des huizes. Nog meer bijzonder is dat zij hem trouw blijven ook nadat hij hun dochter heeft dood geslagen.
Het boek is schijnbaar niet geschreven als kritiek op de GGZ doch dit aspect is wel wat het voor MeTZelf interessant maakt. De futiliteit, het bedrog en de schade van de psychiatrie komen erin aan de orde. Waarom wordt Samarie naar de GGZ verwezen? Kan de GGZ iets doen aan zijn traumatische jeugdherinneringen -- het verlies van zijn ouders en daarop volgende mishandelingen tijdens slavernij? Kan de GGZ iets doen aan de onmenselijke manier dat onze eigen overheid, met voorop de IND, omgaat met asielzoekers? Natuurlijk niet. Het enige dat de psychiater kan is pillen voorschrijven, pillen waarvan die psychiater zelf niet beseft hoe schadelijk en gevaarlijk ze zijn. Van die pillen raakt het centrale zenuwstelsel van Samarie ontregeld, verliest hij grip op zijn gedrag en krijgt hij achtervolgingswanen.
De zachtaardige Samarie wil niets liever dan veilig en vredig leven met zijn geliefde, “Huisje Boompje Beestje” en BAAN. Door het psychiatrisch geknoei aan zijn centrale zenuwstelsel is het leven van zijn geliefde verloren. Samarie zelf, naar Nederland gekomen op zoek naar vrijheid, gaat een toekomst tegemoet in het Nederlandse gevangenissysteem. Alsof dat niet ironisch genoeg is krijgt hij TBS opgelegd, dus meer van hetzelfde psychiatrisch geknoei dat dit vreselijk drama heeft veroorzaakt. Hierdoor zal hij slechter worden in plaats van herstellen van de psychofarmaca. Zelfs de meest onempathische nationalist zal moeten toegeven dat het doel van de IND om Samarie te lozen niet is bereikt. Samarie blijft waarschijnlijk levenslang in de TBS. Hij zal nooit meer kunnen werken of bijdragen aan de samenleving. Zijn verdere onderhoud zal tot zijn dood gefinancierd moeten worden door de Nederlandse belastingbetaler. Hetzelfde geldt trouwens voor autochtonen diens levens zijn verwoest door psychiatrie.
In zijn vlucht van zijn geliefde partner die hij op dat moment gevaarlijk waant terwijl ze al dood is, komt Samarie een motorrijder met getrokken pistool tegen. Ook zonder waan zou het redelijk zijn dat Samarie zich door deze man bedreigd voelt. Hij kan niet weten dat de motorrijder een politieagent in burger is die is afgekomen op een melding. Toch reageert hij niet zoals iemand normaal zou reageren. Samarie, een kleine man die in het verleden nooit geweld heeft gepleegd en nooit over een wapen heeft beschikt, ontfutselt van de agent zijn dienstpistool en schiet hem ermee dood. In zijn akathische waan schiet Samarie wild om zich heen waardoor meer mensen geraakt worden. Akathisie is de onbeheersbare beweeglijkheid veroorzaakt door stimulanten.
Het is beslist niet de bedoeling de tragedie voor en het verdriet van de familie en collega’s van agent Dick Haveman te bagatelliseren. Wel valt te wijzen op de rare redenering van justitie dat juist voor deze doding Samarie deels toerekeningsvatbaar heeft verklaard (en geen rekening heeft gehouden met zelfverdediging). Tegelijkertijd wordt Samarie volledig ontoerekeningsvatbaar verklaard voor het doodslaan van de hem meest geliefde persoon op aarde. Overduidelijk is dat het verschil afhangt niet van feiten maar van het aanzien des persoons.
Hekman noemt de onrechtvaardigheden van justitie ‛ongelukkigheden’ (zijn aanhalingstekens). MeTZelf is minder mild en stelt dat de psychiatrie haar misdaden ongestraft kan uitvoeren dankzij de houding van de wetgever en justitie. 'Witte jassen' verlenen een soort diplomatische onaantastbaarheid. Met name in de psychiatrie is het in Nederland niet mogelijk een werknemer aansprakelijk te stellen. Zie/hoor in dit kader bijvoorbeeld de rapportages waar deze blogs naar linken.
Op één punt zijn we met Eddy Hekman oneens. Hij gaat ervan uit dat de pil die van hun lieve Samarie een moordend monster heeft gemaakt paroxetine (Seroxat) is. Het valt niet uit te sluiten dat ook de Seroquel hierbij een rol heeft gespeeld. Seroquel is een misleidend genaamd antipsychoticum, terwijl paroxetine een even misleidend genaamd antidepressivum is. Wat noch Hekman noch psychiaters beseffen, is dat antipsychotica, bij onttrekking, dezelfde werking hebben als antidepressiva. Dus niet dat je depressie weg gaat, want dat effect heeft een antidepressivum ook niet maar dat het zenuwstelsel ontregeld raakt. Hekman gaat ervan uit dat het afbouwen van Seroquel goed verliep. Dat is niet vast te stellen. De gevolgen van afbouwen van 'antipsychotica' kunnen later optreden, en in het geval van Samarie, liepen samen met de sterk schommelende dosiswisselingen van het antidepressivum.
Mondjesmaat komt er aandacht voor de gevaren van antidepressiva alhoewel niet opwegend tegen de massale propaganda, professionele druk en valse hoop die het gebruik ervan in stand houdt. Voor de gevaren van antipsychotica blijven artsen, juristen, media en brede publiek nog altijd blind. Deze uiterst schadelijke en gevaarlijke middelen worden mede onder dwang toegediend, vaak vele jaren achter elkaar. Dit zijn de stoffen die bedoeld worden met de uitdrukking 'platspuiten'. Alhoewel artsen worden overgehaald om ze 'therapeutisch' in te zetten, is het enig effect van deze middelen het onderdrukken van het zenuwstelsel, dus de persoon. Bij onttrekking slaat het zenuwstelsel de andere kant op dóór, 'op hol'. Onder andere leidt dit tot ongeprovoceerde woedebuien. Onttrekking van 'antipsychotica' verklaart de verbijsterende gewelddelicten gepleegd door weggelopen TBSers of mensen die waren 'gestopt met medicatie'.
De ‛taperingstrips’ van het bedrijf Cinderella, optimistisch in het boek benoemd, zijn weliswaar een stap in de juiste richting, maar onvoldoende. Tapering is een Engels woord dat betekent langzaam afbouwen. Helaas, bij veel slachtoffers van de psychiatrie is de schade aan het zenuwstelsel zo groot dat ook met tapering niet veilig kan worden afgebouwd, terwijl doorgaan evenmin veil is. Veilig is pas wanneer er niet met psychofarmaca wordt begonnen.
Het echtpaar Hekman begrijpt dat hun dochter werd omgebracht niet door hun schoonzoon maar door de psychiatrie. Over de gevaren van de psychiatrie schreeuwen MeTZelf en zusterorganisaties sinds hun oprichting in de vorige eeuw. Hoeveel levens zouden er gered zijn wanneer naar ons werd geluisterd? Hoeveel levens zullen nog kapot gemaakt worden totdat gestopt wordt met psychiatrie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten