Een voorbeeld van onderzoeksresultaat op bestelling

Mevrouw Boonstra verklaarde haar hoge leeftijd altijd door het feit dat ze ... droeg geen make-up en gebruikte geen medicijnen.

Zembla: Bij kinderen onder de 12 jaar is wettelijk de toestemming van de ouders nodig om het kind te kunnen behandelen. Als de ouders de behandeling afwijzen, moet de arts zich niet wenden tot Veilig Thuis, maar tot de Raad voor de Kinderbescherming.

Allebei fout. Wat heeft het voor zin dat wettelijke toestemming van de ouders nodig is, als bij weigering, de ouders uit de rechtelijke macht worden gezet? Het komt er dan op neer dat de ouders alleen Ja mogen zeggen en geen Nee, terwijl hoe langer hoe meer blijkt dat veel medisch geweld zinloos en schadelijk is en artsen niet altijd enkel het belang van de patiënt dienen.

Zij mogen dat ook weigeren, maar niet als het gaat om restmateriaal dat wordt gebruikt voor medisch of biologisch onderzoek in het algemeen belang.

Wanneer dan wél?

PIJN IS PERSOONLIJK van Marleen Schefferlie 2017

Boekrecensie

door

Johanna d'Armagnac

De titel van dit boek vond ik een beetje misleidend.
Het lijkt daardoor of pijn helemaal wordt bepaald door karakter.
Alsof de een, een bikkel is en de ander een zwakkeling.
Toch is het moeilijk de mate van pijn bij de ander in te schatten.

Dat geest en lichaam elkaar kunnen beïnvloeden is algemeen bekend.
Als ik pijn heb ben ik niet blij.
Als dat lang duurt word ik somber.
Als ik chronische pijn heb kan ik depressief worden,
of
Iets misschien iets doen vanuit de geest
zodat de pijn misschien dragelijk wordt.
Daar gaat dit boekje over.....

Het is een sympathiek boekje.
De schrijfster, Marleen, heeft fibromyalgie.
Daar vertelt ze over.
Ze interviewt daarbij 11 mensen die ook chronische pijnklachten hebben.
Zij wisselt haar eigen verhaal af met verhalen van deze mensen
die ook ( waarschijnlijk) fibromyalgie hebben.

Een andere rode draad is de strijd om erkenning van hun pijnklachten.
Bijna alle geïnterviewden inclusief Marleen zelf krijgen die erkenning niet.
Artsen en specialisten blijken slecht om te kunnen gaan
met patiënten met pijnklachten die niet via onderzoek te diagnosticeren zijn.
Dat is begrijpelijk.
Zij willen hun patiënten helpen,
maar kunnen immers niet veel doen.
Er is ook bij hun frustratie.
Patiënt in zo'n geval moet daarentegen leren
niet geheel te steunen op de arts in zo'n geval.

De klachten die worden beschreven in het boek zijn niet mis.
De meesten hebben uiteindelijk de diagnose fibromyalgie gekregen.
Ik lees verhalen over wanhopige mensen
die dus niet terecht kunnen bij de reguliere gezondheidszorg,
en dan maar hulp zoeken bij het duistere alternatieve circuit.
Daar krijgen zij altijd wel erkenning en flink wat aandacht.
Maar het is duur en het helpt helaas niet.

Uiteindelijk ontwikkelen deze patiënten hun eigen strategie
om de pijn te kunnen beheersen.
Sommigen lukt dat best goed.
Door pijnstillers, maar vooral door 'anders' tegen hun pijn aan te kijken.
Het komt er meestal op neer dat er acceptatie is.
Er zijn enkele die daar zelfs kracht uit kunnen halen.

Meer dan een steuntje voor diegene met onbegrepen pijnklachten
is dit boekje niet, vind ik.
Het geeft geen concrete oplossingen of tips.
Maar het idee dat je niet de enige bent doet wel goed.
Het is daarom het lezen van dit boekje wel waard..

Het aantal diagnoses van chronische hepatitis B en C is gedurende de coronapandemie met 40 procent afgenomen. ... Dat betekent dat in Nederland honderden patiënten rondlopen met een aandoening die op termijn kan uitmonden in leverkanker of leverfalen.

Of er waren minder besmettingen?

De artsen stoppen onmiddellijk met de medicatie

Niet geloofwaardig. En ook niet "Daarna heeft hij diepe hersenstimulatie ondergaan en sindsdien zijn de bewegingsstoornissen verleden tijd."

Onderzoeksprogramma Zembla zoemt donderdag [morgen] in op de vele Nederlanders die antidepressiva slikken en op hoe moeilijk het is om daar weer mee op te houden.

Slaan, stompen, krabben en hardhandig vastpakken. De vrouw (83) greep haar man (84) zelfs een keer bij de keel.

Geachte rechter, had gevraagd aan de huisarts om te kijken of er niet wat pillen kunnen worden afgebouwd.

‘Hopelijk knappen zij snel weer op.’

Waarschijnlijk niet, want ze zullen wel naar de psychiatrie gebracht zijn.

Tal van bekende Nederlanders en prominente zakenlieden uit de Quote 500 dreigen miljoenen euro’s kwijt te raken die ze hebben gestoken in de mislukte lancering van twee vrouwelijke lustpillen.

Bijwerkingen nu officieel op de bijsluiter van het AstraZeneca-vaccin

Wat schieten we daar mee op?

Ambtenaren gaan zich bemoeien met de afweging of een behandeling van een jongen met een depressie nodig is, of dat een meisje met autisme wel echt zal opknappen van die dure zorg.

Nou én? Zijn dat geen zinnige afwegingen? Zou ook bij somatische zorg moeten gebeuren. En de zorg vóór de decentralisatie waar zo nostalgisch over wordt gedaan was evenmin op orde. Dat is juist de reden dat een alternatief model is ingevoerd.

“ADHDcentraal voldoet aan een behoefte: mensen vinden het fijn om een pasklare oplossing te krijgen.”

"de diagnose vindt plaats binnen één dag en behandeling is altijd met medicatie"

En niet alleen onze ouderen...

Met dank aan PsychSearch voor toestemming voor overname.

Planten maken vluchtige stoffen aan waarmee ze buurplanten alarmeren als ze worden aangevreten.... Dan kan de buurplant zijn eigen verdediging alvast in stelling brengen.

Zou het bij mensen ook zo kunnen werken? Dat juist de isolatie ons meer kwetsbaar maakt voor ziekte?

Dat nepnieuws verspreiden niet kan, dat staat buiten kijf. Ook als er geen pandemie is. Maar hoe zit het met de informatie die De Jonge zelf geeft over vaccins?

Voortreffelijk artikel. Zeer aanbevolen. Klik hierboven om het te lezen.

“Rond dat verrekte virus hangt een uitzinnig verbod om zelf na te denken. ... Zo zie je goedwillende mensen op basis van een protocol aantoonbaar domme dingen doen ....”

Ingewikkelde terminologie die suggereert dat alleen superspecialisten iets kunnen betekenen, maar die in werkelijkheid een excuus is om te stoppen met een behandeling die niet loopt zoals gehoopt.

Naar omstandigheden nogal slecht

Een verhaal over burn-out en depressie 

door Inger Boxsem 

 

Boekrecensie van Mira de Vries

 

De auteur is een begaafde journaliste. Dat blijkt uit de banen die ze bemachtigt. En uit haar schrijfstijl waardoor dit boek uitnodigt om in één ruk uitgelezen te worden.

Ze had een lieve hardwerkende man, een mooi huis en een baan bij de televisie* die ze leuk vond ondanks het gebrek aan grenzen en de verstoorde arbeidsrelaties. Ze wilde nog iets, kinderen, blijkt uit de hormoonkuren die ze onderging voor haar zwangerschappen. Ze was slechts één iets vergeten: tijd in haar agenda te reserveren om die kinderen te verzorgen. Deze gezinstrein móést ontsporen.

Als lezer bekroop mij het gevoel dat er hulptroepen bijtijds naar haar toe hadden moeten worden gestuurd: een vertrouwenspersoon voor het werk, een gezinscoach voor de regie thuis, een baker voor de huilbaby, een huishouder, een kok. Maar die waren er allemaal niet. Je vraagt je af hoe ze het heeft uitgehouden tot haar kinderen, een meisje en een jongetje, vier en twee jaar waren. Op de vooravond van Sinterklaas in de rij bij de Hema kreeg Boxsem een huilbui. Ze boft dat omstanders niet de crisisdienst hebben gebeld. Dan was dit boek er niet gekomen.

Door het hele boek benadrukt Boxsem haar visie dat zij lichamelijk ziek is. Zij kreeg "kortsluiting" in haar hersenen. Daardoor zijn haar cortisol en serotonine verstoord. Niet dat die onderzocht zijn, dergelijke onderzoeken bestaan niet. Haar "lichamelijke" klachten bestaan uit "geheugenverlies, concentratieproblemen, overgevoeligheid voor geluid en slapeloosheid" al kan een arts die klachten niet waarnemen.

Zij komt niet onvoorbereid tot die mening. Zij heeft zich goed ingelezen en kiest bewust voor de Swaab kant van het debat. Dehue beschuldigt zij van een "farmaceutisch complottheorie". Zij hekelt hoogleraren die dingen schrijven als dat de moderne mens verleerd heeft met tegenslagen om te gaan. Dat plaatst volgens haar de schuld bij het individu (dus bij háár) in plaats van bij de samenleving. Het thema schuld keert steeds terug. Hierin is zij niet logisch. Als er sprake van ziekte is, waarom zou er überhaupt een schuldvraag zijn? Ziekte is toch vooral een kwestie van pech?

Dat Boxsem niet alleen een burn-out heeft maar ook een depressie bepaalt zij onder andere aan de hand van een "zelftest op internet … het was van belang dat er een goede diagnose werd gesteld, waarschuwde alle sites." Tja, wie financiert die sites? "Onderzoek had uitgewezen dat depressie in sommige gevallen zelfs zichtbaar is in de hersenen. … de hippocampus [is] gekrompen. … Aha. Dit verklaarde mijn geheugenverlies." Maar die onderzoeken worden gedaan op mensen die antidepressiva slikken. Het is onmogelijk te bepalen of de krimp van de hippocampus, mocht die er al zijn, veroorzaakt wordt door de vermeende depressie of door de pillen. Bovendien is de hippocampus van Boxsem niet onderzocht dus er is niets verklaard.  

Een van de psychologen die haar behandelt oppert de bizarre stelling dat Boxsem twee aparte, discrete ziektes heeft, burn-out én depressie. De behandeling van de één is volgens de psychologe omgekeerd van de behandeling van de ander. Dit zou verklaren waarom zij niet kan genezen.

Ondanks haar keuze om haar moeilijkheden te biologiseren gaat Boxsem aanvankelijk aan de slag met psychologische behandelingen. Sommigen lijken aan te slaan. Het gaat enkele jaren beter. De kinderen zijn inmiddels tieners. Ze vindt een baan, en boem, het gaat weer mis. Pas nu, inmiddels halverwege het boek, grijpt ze naar een antidepressivum. Een arts schrijft sertraline (Zoloft) voor.

Gezien haar geloof in het serotonine-verhaal is het teleurstellend dat Boxsem zo weinig vertelt over hoe zij het antidepressivum ervaart. "Na het aanvankelijke succes van de pillen werd ik in de maanden daarna steeds somberder." Wat was dat aanvankelijke succes? Hoe lang heeft dat succes aangehouden? Dat ze toch steeds somberder werd had iedere junk kunnen verklaren. Gewenning. Cocaïne is immers evenals sertraline een SRI.

Ondanks de pillen of juist vanwege de pillen gaat het zo slecht met haar dat ze zich zeven weken laat opnemen. Ze vindt ver van huis een luxe kliniek met een hotel-achtige sfeer die niets lijkt op de algemene GGZ-inrichtingen. Alhoewel ze het hoofdstuk "Detox" noemt en de verpleegster zegt "We proberen hier juist zonder medicatie te werken" vertelt Boxsem niet of ze gestopt is met slikken. Blijkbaar niet, want later in het boek, de kinderen zijn al volwassen, besluit haar psychiater dat de sertraline "zijn werk niet meer deed." Ondanks de verstandige bedenkingen van Boxsem wordt zij zonder juist afbouwen van de jarenlange sertraline overgezet op een ander middel, venlafaxine (Efexor), evengoed een cocaïne-achtige stof.

"Helaas was er na zes weken niets aan mijn humeur veranderd, terwijl de bijwerkingen heftig bleven. … Ik had genoeg van de bijwerkingen en wilde zo snel mogelijk van de venlafaxine af." Waarschijnlijk waren die "bijwerkingen" niet van de venlafaxine maar onttrekkingsverschijnselen van de sertraline. Haar psychiater had blijkbaar nooit gehoord van taperingstrips en was zich niet bewust van de noodzaak daarvoor. Het stoppen van de venlafaxine gaat ook flink mis. Boxsem verhaalt over mensen die op het Internet stellen van hun depressie af te zijn, maar niet kunnen stoppen met de venlafaxine vanwege de onttrekkingsverschijnselen. Wat zij niet schijnt te hebben gelezen op het Internet is dat zelfs bij voorzichtig afbouwen met taperingstrips, de schade van jaren slikken van SRIs niet teruggedraaid wordt. Heeft zij geen onvrijwillige spiertrekkingen, vooral van de tong? Die kan ze nadat ze gestopt is alsnog krijgen.

Blijkbaar eindelijk van de pillen af, probeert Boxsem "een paar weken EMDR-sessies" waar zij bijna niets over vertelt. Beter schijnt zij in ieder geval er niet van te worden. Dan leest ze in de Volkskrant over Transcraniële Magnetische Stimulatie. Dat zal haar genezen! Haar man "trok een verontrust gezicht … Een soort elektroschok dus?" Aan haar omschrijving van wat zij meemaakt tijdens de behandeling met elektromagnetische straling valt te vernemen dat het niet zomaar onschuldige kwakzalverij is. Wellicht hebben de wappies nog gelijk over 5G-masten?

 

Aan het eind van het boek slikt ze een oude-generatie tricyclisch antidepressivum. Als ze meer wist over hoe die chemische stof een antidepressivum werd had ze er wellicht niet voor gekozen.

Ondanks dat ze herhaaldelijk klaagt over gewichtstoename, staat op de achterflap een aantrekkelijke, niet dikke vrouw afgebeeld. Ze is vast ook lief. Je zou haar tijdens het lezen graag af en toe een knuffel geven. Je gunt het boek een happy end, maar helaas. 

Wat dan ook de oorzaken van haar moeilijkheden, geen enkele behandeling heeft een oplossing geboden. Haar kinderen hebben haar nooit anders gekend dan "ziek." 

 

In een van de hoofdstukken maakt zij een lijst op van de kosten in het eerste jaar van "ziekte". Het boek, gepubliceerd in 2021, spant 18 jaar. Alle behandelingen kosten geld. Voor het luxe gesticht moest zij weliswaar €7.500 aan eigen bijdrage betalen, wat voor haar familie zwaar was om op te brengen, maar in werkelijkheid was dat bedrag slechts een fractie van de totale kosten. Ook voor de andere behandelingen zal ze slechts een relatief triviaal eigen bijdrage hebben betaald. De rest is opgebracht door ons, "de samenleving" die volgens haar schuldig is aan haar ziekmakende stress. Het valt niet na te gaan in hoeverre het geknoei aan haar hersenen met pillen en elektromagnetische velden haar juist erger heeft gemaakt. Alhoewel veel mensen hebben verdiend aan haar omarming van de biologische uitleg van haar levensmoeilijkheden, heeft het haarzelf, haar gezin en de samenleving alleen schade aangebracht.

 

Uit dit boek blijkt geen reden om de GGZ te handhaven. Ook huisartsen zouden moeten stoppen met psychofarmaca voor te schrijven. Een deel van het bespaarde geld kan gaan naar die gezinscoachen, bakers, huishouders en andere praktische hulp waar Boxsem van zou hebben geprofiteerd.

Dat Boxsem haar eigen ervaring biologiseert is haar goed recht. Blijkbaar vindt zij troost in die visie. Het boek is nog niet half uit wanneer ze de rest van haar gezin ook biologiseert. Eerst aan de beurt is de huilbaby, die inmiddels naar school gaat. Hij heeft ADHD en moet aan de Ritalin. Zijn vader "was bang voor de effecten ervan op lange termijn" maar blijkbaar is moeders stem doorslaggevend. Dan bedenkt Boxsem dat "ADHD is erfelijk in de mannelijke lijn, wat opeens ook veel conflicten en misverstanden met [haar man] verklaarde". Het dochtertje heeft dyslexie en later ook ADHD. Alhoewel het vraagstuk of haar man Ritalin slikt punt van discussie is in het gesticht, vermeldt het boek niet of vader en dochter ook slikken.

Over de oorzaak van háár ziektes is Boxsem duidelijk: stress. Aan het eind van het boek merkt zij terecht op dat kinderen op school ook blootgesteld worden aan stress. Maar wat te denken van haar man? Zou haar constante gefoeter op hem bij hem geen stress opleveren? Gefoeter niet over dat hij drinkt, gokt, slaat of vreemdgaat, nee, hij heeft de kledingmaten van de kinderen niet in zijn hoofd of is vergeten de verzekering van de auto waar ze beide in rijden te verlengen. Zou dat gefoeter niet een meer aannemelijke oorzaak zijn voor de echtelijke ruzies dan een vermeende erfelijke aandoening bij hem?

En wat te denken van stress bij een pasgeborene? De ene zuigeling neemt genoegen met een fles en een bedje, de andere kan de scheiding van het lichaam van de moeder niet verdragen. Daarom werden en worden nog steeds in sommige maatschappijen baby's gedragen in een doek op het lichaam van de moeder. Het heen en weer geslinger van een peuter tussen huis en crèche is evengoed stressvol. Een werkdag schiet voor een volwassene zo voorbij, maar een peuter kan geen klok lezen. Hij weet niet of hij zijn ouders ooit zal terugzien. Vandaar het fenomeen dat een kind op de crèche op het moment van wederzien met de ouder in plaats van blij te zijn in huilen uitbarst. Zoals Boxsem over zichzelf opmerkt, stress, eenmaal ingezet, kom je niet zo makkelijk van af.

Status, merkt Boxsem op, verkrijg je van je werk. Wanneer ze een bekende tegenkomt die vraagt wat zij tegenwoordig doet, besluit ze na wat aarzelen de "waarheid" te zeggen, "niets". Niets? Alhoewel haar moeder haar vertelde, "Ik had geen betaalde baan, maar heb nooit gedacht dat ik niet werkte," telt voor Boxsem haar rol als echtgenote, huisvrouw en moeder blijkbaar voor niets. In het begin van het boek citeert Boxsem grappend feministe Gloria Steinem die zelf geen kinderen had. Het zijn de feministen die vrouwen trachten te overtuigen dat moederschap een te minachten beroep is. Kinderen kunnen beter de kinderopvang in zodat de vrouw haar handen vrij heeft om zich te ontwikkelen en economisch zelfstandig te zijn. Blijkbaar is zelfs de status "patiënt" hoger dan dat van "moeder."

Boxsem probeert telkens zich te ontworstelen aan haar schuldgevoelens. Zij kan immers niets doen aan haar ziekte, het is lichamelijk. Schuld heeft inderdaad geen zin. Verantwoordelijkheid is iets anders dan schuld.

 
Egodocumenten zijn waardevol voor hun persoonlijke getuigenissen. Zij vertellen ons meer waarheidsgetrouw wat de persoon heeft meegemaakt dan de verslagen van deskundigen. Er zit wel een donker randje aan. Boxsem schrijft niet alleen over zichzelf maar ook over haar man en kinderen. Weliswaar hebben zij een andere achternaam, maar gezien die in het boek staat, ligt hun privacy te grabbel.

*Op pagina 9 staat dat zij vijfentwintig jaar voor de televisie heeft gewerkt. Het verhaal begint op pagina 16,  Sinterklaasavond 2003. Toen "ontstond er kortsluiting in [haar] hersenen." Gezien ze in 1967 is geboren volgens de achterflap, was ze in 2003 36 jaar. Dan moet ze dus bij de TV zijn begonnen op leeftijd 11?