Los van alle andere nalatigheid, hoezo had 'een wetenschapper' toegang tot haar medisch dossier?

Eén van de drie jongens heeft pas na de zomer van 2015 aangifte heeft (sic) gedaan van seksueel misbruik. De psycholoog en de psychiater hebben de verdachte ruim voor de zomer onderzocht en dit laatste feit dus niet kunnen meenemen in hun advies.

Wat heeft aangifte tegen iemand te maken met een medisch advies?

Boetes vanwege verboden reclame van farmaceuten: een druppel op een gloeiende plaat.

Wéér iemand gepromoveerd en voorzien van imposante titel met onderzoek dat hoe omvangrijk ook, geen betrouwbare informatie heeft opgeleverd.

Rouwende moeder verwijt dood kinderen aan GGZ.

Bekende psychiater Jim van Os grijpt de tragedie aan om te pleiten voor andere verdeling van de €7 miljard per jaar, namelijk aan 'flexibele persoonsgerichte zorg in de wijk samen met gerichte steun rond de persoon.' Klinkt mooi, maar immers weet niemand hoe die gerichte steun gegeven moet worden. GGZ is een fictie en zal in geen enkele vorm ooit slagen.

Deense hoogleraar geneeskunde Peter Gøtzsche: 'Patiënten dienen (bijna) altijd af te zien van pillen.'

Zie ook 'Tien tips voor minder slikken' van MeTZelf.

Samenzwering van stilzwijgen ... bekend fenomeen in de gezondheidszorg.

Hoogleraar Micha de Winter: 'Dit speelt zich in het verleden af.'

Dit speelt zich ook in het heden af. Machteloze mensen, en vooral kinderen, zijn kwetsbaar voor misbruik. Met opleiding heeft het niets te maken, integendeel. 'Men dacht dat dit de goede aanpak van kinderen was' mede omdat de autoriteiten van die tijd dat propageerde, en daarmee een dekmantel boden voor de verzorgers die hun frustraties op de kinderen afreageerden.

"Homoseksuele mannen mogen weer bloed doneren."

Los van onze opvatting dat het bloed van alle gezonde mensen even waardevol is, heeft het geen zin om onderscheid te maken op zaken die niet te controleren zijn.

"Wie ongezond leeft, moet juist worden beboet. Dat vindt de meerderheid van de Nederlanders."

Blijkbaar vindt de meerderheid van de Nederlanders die meededen aan deze enquête dat ze zélf gezond leven en anderen niet.

Kinderombudsman Marc Dullaert: ,,Sommige ouders worden onder druk gezet om hun kind een andere behandeling te geven dan de beste.''

Zou het niet ook omgekeerd kunnen zijn? 'Hulpverleners' spiegelen ouders behandeling voor die in werkelijk niet effectief noch veilig is? Beter zou zijn non-medische hulpverlening, maar ons zorgstelsel sluit dit uit.

"Er is altijd een basisrisico op kanker: soms is het gewoon pech hebben."

En: "Het is buiten­gewoon lastig om die gewoontes tijdens een studie goed te ont­warren."

Laat de staat voor iedere burger vanaf de geboorte $2000 per jaar storten in een belastingvrij gezondheidszorg-spaarrekening.

Dit is het voorstel van Ben Carson, voormalig neurochirurg en kandidaat voor de verkiezingen van 2016 in de VS.

De huidige voorzieningen in de VS, Medicare, Medicaid en Obamacare, stevenen af op faillissement. 

"Wanneer mensen kunnen zien hoe veel meer vrijheid ze zullen hebben, hoeveel meer flexibiliteit, en hoeveel meer keuze, dan wordt het denk ik een eitje," zegt Carson.

Onder het plan zou een derde van de storting bestemd zijn voor (particuliere) verzekering om medische calamiteiten te dekken. Individuen en werkgevers zouden ook kunnen storten. Niet uitgegeven fondsen zouden onder familieleden uitgewisseld kunnen worden. Carson stelt dat zo iedere familie zijn eigen verzekeringsmaatschappij wordt.

Hoe zit het dan met de 72 miljoen minima in de VS? Carson stelt dat zijn plan hun meer macht geeft over hun eigen gezondheidszorg. “Mensen in Washington zeggen, ‘Je kunt arme mensen geen gezondheidszorg-spaarrekening geven omdat ze te dom zijn. Ze zullen niet weten wat ze ermee moeten doen,'" zegt Carson. “Maar het feit is dat dat niet waar is.”

Geluk uit een potje

Boekrecensie door 

Mira de Vries

'Al meer dan twintig jaar werk ik in de psychiatrie, en in die tijd is er enorm veel veranderd.' Met die woorden opent Bakker dit boek. Wat is er veranderd? '[Psychiaters] moeten mensen van een diagnose en van medicatie voorzien.'

Het is de mening van deze recensent dat er in de laatste twintig jaar helemaal niets veranderd is, zeker niet 'in de grote en complexe … instellingen' waar Bakker aan refereert. Twintig jaar geleden werd er nog wel eens gedaan aan schijntherapieën zoals wandel-, kook-, en zangtherapie of kleuterschoolachtige kringgesprekken, maar die activiteiten werden nooit geleid door psychiaters. Hún rol was toen evenals nu 'mensen van een diagnose en van medicatie voorzien'.

'[Ik ben] niet zo'n liefhebber van het gebruik van medicijnen om psychiatrische klachten te verminderen' stelt Bakker, en tegelijkertijd stelt hij meermaals in het boek 'Ik heb geen bezwaar tegen het gebruik van medicatie, integendeel...' Wat hebben we aan deze dubbele boodschap?

De bezwaren tegen medicatie die Bakker benoemt, dat het de problematiek niet oplost en dat er bijverschijnselen zijn, heeft Bakker niet zelf bedacht. Al staat er in het hele boek geen enkele bronverwijzing, is deze materie grondig bediscussieerd in duizenden boeken die de laatste half eeuw zijn verschenen, waarvan sommigen zelfs in de Nederlandse taal. Bakker verdient wel een pluim dat, anders dan Jim van Os, hij zijn na-apen in helder Nederlands doet.

Overigens is het onverantwoord van Bakker dat hij bij de bezwaren verzwijgt dat psychiatrische medicatie evenals straatdrugs leiden tot gewenning waardoor stoppen niet alleen vervelend is, doch levensbedreigend. Anders gezegd, wie er eenmaal aan begint, al dan niet vrijwillig, heeft nauwelijks kans er ooit weer vanaf te komen. Bakker verbloemt dat met de bij psychiaters geliefde eufemisme 'terugkeer van de klachten'. 

Het kan niet anders zijn dan dat Bakker economisch is met de waarheid wanneer hij zichzelf op de borst klopt over zijn behandeling van de dertienjarige 'Tim' met Ritalin '[e]nkel door de week, niet in het weekeinde of in vakanties.' Juist bij Ritalin, dat een korte halfwaardetijd heeft, slaan de onttrekkingsverschijnselen snel toe. Trouwens, Ritalin zou, volgens Bakker, 'paradoxaal … juist rustig' maken, maar 'niet te laat op de dag gebruikt, omdat het de nachtrust flink kan ondermijnen.' Over paradox gesproken. Elders in het boek rept hij even ongeloofwaardig over 'een man die tien jaar naar volle tevredenheid een antidepressivum had gebruikt en daar drie maanden eerder mee gestopt was' alsof zoiets zomaar mogelijk zou zijn.

Bakker vindt dat psychologen meer van 'psychiatrische aandoeningen' weten dan huisartsen, dus zouden huisartsen niet en psychologen wel pillen moeten mogen voorschrijven. De suggestie dat de slikkende persoon zelf zou moeten mogen beslissen wat, wanneer, hoeveel en óf, komt niet in het boek voor.

Geen dubbele boodschap heeft Bakker over elektroschok. Daar is hij onverdeeld vóór, benadrukt hij op twee verschillende plaatsen in het boek. Dat zou hijzelf ook willen als hij depressief was. Lost elektroschok de problemen op die pillen niet oplossen? Volgens Bakker is de heilzame werking 'begonnen met de ontdekking dat epileptici na een aanval soms beter gestemd waren'. Soms? De vergelijking tussen een spontane epileptisch aanval en het opzettelijk elektrocuteren van de hersenen gaat sowieso volledig mank. En de bijverschijnselen? Ach, geheugenverlies, dat heb je toch zeker voor elektroschok over? Van geheugenverlies hadden die epileptici trouwens geen last.

Tweemaal in het boek adviseert Bakker zijn lezer de dokter te vragen of die dokter zélf het voorgeschreven middel ook zou gebruiken, alsof een arts eerlijk zou beantwoorden. Bakker stelt dat hijzelf gebruikt 'visolie, multivitaminen en een hoge dosis vitamine C.' Tevens propageert hij 'antioxidanten ... die 'ook van belang bij het ontstaan van psychische stoornissen zouden kunnen zijn' en 'moeten het lichaam beschermen tegen mogelijke schade die kan ontstaan door de zogenaamde vrije radicalen.' Bewijs? Geen enkel.

Bakker hekelt discriminatie tegen psychiatrie tegenover somatische geneeskunde. Maar hij heeft geen bezwaar tegen dwangbehandeling (meermaals instemmend aangehaald in tegenspraak tot zijn stelling in het laatste hoofdstuk dat 'pas na uitvoerig beraad met de betreffende patiënt' medicatie wordt voorgeschreven) hetgeen in de somatische geneeskunde ondenkbaar is behalve bij kinderen. Verder stelt hij, 'Om te mogen spreken van een stoornis moeten de klachten zo ernstig zijn dat ze iemands functioneren ondermijnen.' Met een dergelijke definitie zouden allerlei kwalen waar men mee bij de somatische arts komt niet behandelingswaardig zijn.

Waar staat Bakker nu met zijn dubbele boodschap? Wanneer is hij vóór medicatie en wanneer is hij ertegen? Dat blijkt uit de (fictieve) casussen waarmee hij het boek doorspekt. Wanneer huisartsen medicatie voorschrijven is hij ertegen. Wanneer zijn collega psychiaters het voorschrijven is hij ertegen. Wanneer hij het zélf voorschrijft is hij ervoor, want alleen dán is de medicatie effectief en zonder bijverschijnselen. Hiermee illustreert hij tot in het extreme waar hij zijn collega's van beticht, namelijk dat 'de dokter de effecten van zijn therapie meestal net iets positiever beoordeelt...'

'Bij herhaling is in onderzoek vastgesteld dat behandeling van psychische stoornissen zinvol is, omdat klachten er gemiddeld meer door afnemen dan wanneer er niet wordt behandeld.' Noem dan eens zo'n onderzoek, Bakker. Én een herhaling van zo'n onderzoek. 'Het geld dat je in een behandeling investeert verdien je terug … Denk aan arbeidsverzuim.' Ja, denk aan arbeidsverzuim. De meeste mensen die in aanraking komen met de psychiatrie gaan langzaam achteruit, zo niet ze al meteen vanaf het eerste contact arbeidsongeschikt raken om nooit meer terug te keren naar een zelfstandig bestaan. Tel eens op de kosten aan de belastingbetaler van al die mensen met gepekelde zenuwstelsels in instellingen, begeleid-woonvoorzieningen, daklozenopvang, tbs-klinieken en meer.

Een beetje biobabbel moet er ook bij zijn. 'Placebo-effecten resulteren in “harde” veranderingen in het brein.' Ja ja.

'Antipsychotica zijn zonder twijfel de meest serieuze psychofarmaca. Ze worden als het goed is dan ook niet lichtzinnig ingezet.' Maar het is niet goed, weet hijzelf. 'Antipsychotica worden voorgeschreven aan verwarde oudjes, aan verstandelijk gehandicapten, aan mensen met een persoonlijkheidsstoornis en aan mensen met ernstige angst- en stemmingsstoornissen.' Hij had kunnen toevoegen dat chemische onderdrukking nu eenmaal de norm is in de zorg, en bovendien waar zou de arts anders een recept voor kunnen schrijven? 'Mensen van een diagnose en van medicatie voorzien' is nu eenmaal het beroep van de psychiater.

In dit kader past de clozapine-fabel, door Bakker verhaald als feit. Omdat ooit in het jaar 1975 een eerlijke Finse psychiater een brief schreef naar een gerenommeerd tijdschrift waarin hij opbiechtte dat vier van zijn 'patiënten' eraan waren overleden, verdween clozapine, de eerste nieuwengeneratie neurolepticum (de oorspronkelijke benaming van antipsychotica) jarenlang van de markt. Het kwam terug met een protocol, regelmatige bloedcontroles. Daarom geloven psychiaters, Bakker incluis, dat clozapine meer gevaarlijk doch meer effectief is dan andere psychofarmaca. Onzin, alle nieuwengeneratie neuroleptica -- immers kopietjes van clozapine -- zijn even gevaarlijk en evenmin effectief. Psychiaters vinden de bloedcontroles leuk omdat ze de schijn geven van echte geneeskunde.

'Iedere dokter moet mogelijke bijwerkingen die optreden tijdens het gebruik van een medicijn dat hij heeft voorgeschreven melden.' Van wie? Waar staat dat? En welke sanctie staat op verzuim? Tevens schrijft hij, '[I]n tuchtzaken kan het de arts die een richtlijn niet kent of heeft genegeerd op een waarschuwing of erger komen te staan.' Wellicht zou het kunnen, maar is het ooit voorgekomen? Uitspraken van de tuchtcolleges staan op het Internet. Ieder kan voor zichzelf zien dat met uitzondering van enkele zeer zeldzame gevallen, klachten tegen artsen, en helemáál tegen psychiaters, altijd worden afgewezen. Bakker is overigens een van die zeer zeldzame uitzonderingen. Daar heeft hij meer voor moeten doen dan een richtlijn niet kennen of negeren, namelijk zich grensoverschrijdend gedragen.

Bakker kreeg van mij al een pluim voor zijn taalgebruik. Hij krijgt van mij ook een pluim voor het stellen dat de betrouwbaarheid van vragenlijsten discutabel is, en dat de door psychiaters geliefde oorzaak 'aanleg' niet aan te tonen valt. De dikste pluimen krijgt hij van mij voor het afsluiten van het boek met twee voortreffelijke adviezen: 'Bezint eer ge met psychofarmaca begint.' En 'doe er alles aan om het bezoek aan een psychiater of psycholoog te vermijden' inclusief een bezoek aan Bram Bakker.

Tuchtcollege 'schorst' i.p.v. strafzaak met hechtenis.

Diverse politieke partijen vragen zich af of burgemeesters meer bevoegdheden moeten krijgen om mensen vast te kunnen houden als zij een risico vormen.

We hebben niet nodig dat 'burgemeesters' (in werkelijkheid anonieme ambtenaren) nóg meer macht krijgen om psychiaters die onschuldige mensen gijzelen te beschermen. Die macht zou dit drama ook niet hebben kunnen voorkomen.

Iemand die met een eerlijk strafproces schuldig is bevonden van geweldsdelicten hoort in de gevangenis, niet in een kliniek. De vermenging van justitie met psychiatrie levert altijd onrechtvaardigheid en nooit veiligheid op.

Bestuurslid van GGZ Friesland: Instanties die de van moord verdachte ex-tbs'er Udo D. behandelden, moesten hem tegen hun zin vrijlaten.

Waarom hoeven ze dan niet al die mensen die nooit van enig delict zijn beschuldigd vrijlaten?

,,Mensen gaan wel langs bij drie verschillende banken om te kijken waar de hypotheekrente het best is. Maar als er iets ergs is met hun gezondheid, moeten ze de dokter maar geloven.''

In 2014 had 10 procent van de Nederlanders van twaalf jaar en ouder psychische klachten. Vrouwen hadden vaker klachten dan mannen. Dat blijkt uit cijfers van de Gezondheidsenquête die het CBS vrijdag heeft gepubliceerd.

De argeloze lezer zou denken dat psychische aandoeningen meer voorkomen bij vrouwen, maar wat hier daadwerkelijk staat is dat vrouwen meer klagen over zaken die door de enquête-makers worden beschouwd als psychisch. 

„Ze blijven onder behandeling van hun huisarts, die dikwijls onvoldoende doet en de ernst niet herkent.”

Dit is het gevolg van een medisch systeem waarin de voornaamste taak van de huisarts is om te functioneren als poortwachter en toegang tot specialistisch medische zorg te blokkeren.